සම්මත / අසම්මත -2 !!!

මගේ යහලුවෙකුගෙ ප්‍රේම සම්බන්ධයකට මම යන්තමට ගෑවුණු හැටි කලින් පෝස්ට් එකේදි පැහැදිලි කරානෙ.
කියෙව්වෙ නැත්නම් මෙතනින් ඒක කියවල එන්න. නැත්නම් කතාවෙ අගක් මුලක් තේරෙන එකක් නෑ.
අද මම කියන්න යන්නෙ ඒ කතාවෙ වර්තමානය. ඒ වගේම හීනෙකින්වත් නොහිතපු විදිහට මම මේ කතාවට තවත් පැටලුනු හැටි.

මමත් දැන් ටෝකියෝ වල එක්තරා සමාගමක Engineer කෙනෙක් විදිහට රැකියාව කරනව. රැකියාව පටන්ගතෙ ගිය අප්‍රේල් වල. මම වැඩ කරන්නෙ Field Engineering Section එකේ. මීට මාසෙකට විතර කලින් මම වැඩ කරපු Project එකක තිබුණු Technical Problem එකක් මට අහුවුනා. මට අදාල කොටසක් නොවුනත් මම ඒ වැරැද්ද දැකපු එකෙන් සමාගමට වෙන්න තිබුණු යෙන් මිලියන 5ක විතර පාඩුවක් වැළකුනා. මේ සිද්ධිය නිසා Project Planning වල Section Manager මාත් එක්ක බොහොම හිතවත් උනා. මම අර වැරැද්ද දැක්කෙ නැත්නම් ඔහුගෙ කණ්ඩායමට තමයි වගකීම ගන්න වෙන්නෙ. ඔහු මට වඩා බොහොම ඉහල නිලයක් දරන කෙනෙක් උනත් මට යාලුවෙක්ට වගේ තමයි සැලකුවෙ. ටික දවසක් කතාබහ කරන කොට මට තේරුනා ඔහු බොහොම හොඳ පුද්ගලයෙක් බව.
මීට සති දෙකකට විතර කලින් ඔහු මට රෑ කෑමකට ආරාධනා කලා ඔහුගෙ ගෙදරට. ජපන් ජාතිකයො වැඩිය ගෙදරට අමුත්තන්ට ආරධනා කරන්නෙ නැහැ. පිටත රෙස්ටුරන්ට් එකකදි තමයි බොහෝ වෙලාවට අමුත්තන්ට සංග්‍රහ කරන්නෙ. කෑමට සහභාගී වෙන්න හිටියෙ ඔහුත් ඔහුගෙ බිරිඳත් බිඳගෙ නංගිත්.(ඇය මට වඩා අවුරුද්දකින් බාලයි. මොකටද මට කෑමකට කතා කරේ කියල තේරෙනව ඇතිනෙ. ඔව්!! ඔව්!! මගුලකට තමයි )මම ගෙදරට ගොඩවෙනකොටම මාව පිළිගත්තෙ මගේ කාර්යාල මිතුරා. ඊ ලඟට මාව ඔහුගෙ නෑනට (බිරිඳගෙ නංගිට ) හඳුන්වල දුන්න. බොහොම ලස්සන නිවිච්ච පෙනුම තියෙන ගෑණු ළමයෙක් (ඒත් ඉතින් මම අයිති වෙන කෙනෙකුටනේ ).
ඒ වෙලාවෙ තමයි ඔහුගෙ බිරිඳ ගේ ඇතුලෙ ඉඳල ඉස්සරහට ආවෙ. ඇවුරුද්දකින් විතර මුනගැහිල නොතිබුනත් අපි දෙන්නට එකිනෙකාව අඳුරගන්න නිමේෂයකට වඩා ගතවුනේ නෑ. මම ලේසියෙන් කලබල වෙන කෙනෙක් නොවුනත් ඒ වෙලාවෙ නම් මගේ ස්නායු උපරිම විදිහට කම්පනය වෙලයි තිබුනෙ. ඒත් මම පිටතින් කිසිම වෙනසක් පෙන්නන්නෙ නැතුව හිටිය. ඇය නම් බොහොම අමාරුවෙන් තමයි මුල්ම කම්පනය දරාගත්තෙ. ඒත් මම ඉක්මනටම සාමාන්‍ය ජපන් ක්‍රමයට " මුල්ම වතාවට මුණගැසීම සතුටක්" කියල ආචාර කරා ( අපි දෙන්න මුණගැහෙන මුල්ම වතාව ඒක නොවුනත් ). මට ඒ වෙලාවෙ හරිවැරැද්ද විශ්ලේෂණය කරකර ඉන්න වෙලාවක් තිබුණෙනෑ. මම පුලුවන් තරම් සාමාන්‍ය විදිහට රෑ කෑමට සහභාගී උනත් ඇය සාමාන්‍ය විදිහට ඉන්න බොහොම ලොකු උත්සාහයක් ගන්න බව මට තේරුණා. තමන්ගෙ ස්වාමිය ගෙදරට ආරධනා කරපු මිතුරා, තමන්ගෙ නැගණියව හඳුන්වල දෙන්න හදපු මිතුරා, තමන් බොහොම කාලයක් තිස්සෙ රැකගෙන ආපු, තමන්ගෙ ජීවිත වගේම පවුලෙ අයෙගෙත් ජීවිත වෙනස් කරන්න පුලුවන් රහසක් ගැන සේරම තොරතුරු දන්නව කියල හිතෙනකොට කලබල නොවී ඉඳියිද!!
මේ කෙළි අස්සෙ නංගිත් මැදට එන්න හැදුවොත් මලකෙළි දෙකක් වෙන නිසා මම ඉඩ ලැබුණු මුල්ම වතාවෙම ආදරේ ගැන මාතෘකාවක් ඇදල අරගෙන, කාගෙත් හිත නොරිදෙන විදිහට, මට කෙනෙක් ඉන්නව කියල කිව්ව.
එදා දවස තවත් අමතර සිද්ධියක් නැතුව ගෙවිලගියා. පහුවෙනිද මගේ කැම්පස් යාලුවගෙ පෙම්වතිය, එහෙමත් නැත්නම් වැඩකරන තැන යාලුවගෙ බිරිඳ, මට Call කලා. මම ඇගේ සැමියව අඳුරගත්තු විදිහ මම ඇයට විස්තර කරල දුන්න. ඒ වගේම අපි දෙන්නගෙ ඇඳුනුම් කම රහසක් විදිහට තියාගන්න කියලත් ඇය මගෙන් ඉල්ලීමක් කලා. මේ සිද්ධිය ගැන මගේ කාර්යාල සගයත් එක්ක කතාකරන්න මගේ හිතේ කිසිම අදහසක් නොතිබුණු නිසා ඒ පොරොන්දුව ගැටලුවක් උනේ නෑ. ඒ වගේම මේ තුන්කොණ් ආදර කතාවට මාව තව දුරටත් ගාවගන්නෙ නෑ කියලත් ඇය මට පොරොන්දු වුනා. මමත් ඒකටනම් බොහොම කැමැත්තෙන් එකඟ උනා.

මේ සිද්ධිය මේ දවස් වල මගේ හිතට ගොඩක් වධ දෙන නිසයි බ්ලොග් එකේ හරි ලියන්න හිතුනෙ. මට දැනෙන්නෙ නිකං, පුපුරන්න ඔන්න මෙන්න තියෙන ගිනිකන්දක් උඩ ඉඳගෙන ඒක පුපුරන බව දැන දැනත් මුකුත්ම කරකියාගන්න බැරුව ඉන්නව වගේ.
මේ සිද්ධිය අරගෙන මල් නවකතාවක් උනත් ලියන්න පුලුවන් ( සුජීව ප්‍රසන්නආරච්චි දැනටමත් මේ වගේ එකක් ලියල නැත්නම්.. ) ඒ උනත් මම කොහෙද ඕව ලියන්න්නෙ. ඒ නිසා ඔන්න රචනාවක් ලියල දැම්ම.
මේ සිද්ධියෙ කවුද වැරදි, කවුද හරි කියල කියන්න මට තේරෙන්නෙ නෑ. ඇයත් මගේ කැම්පස් සගයත් වැරදියි කියල මට අවංකවම කියන්න බෑ. ඒ උනත් උන් දෙන්න හරි කියල කියන්නත් මට බෑ. වෙන කෙනෙක් තමන්ගෙ ජීවිතය ගතකරන හැටි ගැන විනිශ්චය කරන්න මම කවුද. මගේ කාර්යාල සගයත් බොහොම හොඳ කෙනෙක්. ඒත් ආදරයක් නැති විවාහයක ඉඳල ඔහුට සතුටක් ලැබෙයිද? තුන්දෙනාම කතාබහ කරල විසඳ ගන්න ඕන ප්‍රෂ්ණයක් නේද මේක?

ගොඩක් දිග කතාවක් ලිව්ව එකට වගේම කතාව කුට්ටි කරපු එකටත් සමා වෙන්න. ඒත් මේක මීට වඩා කෙටිකරල ලියන්න ක්‍රමයක් හිතාගන්න බැරි උනා.
මම මේ ප්‍රෂ්ණයට තවදුරටත් සම්බන්ධ වෙන්න අදහසක් නැති උනත් බ්ලොග් මිතුරන් අතරේ මේ ගැන කතාබහ කරන්න තහනමක් නෑනෙ. ඒ නිසා මේ කතාව හැම දෙනාටම සංවාදයට විවෘතයි.

සම්මත / අසම්මත !!! -1

අවුරුද්දක විතර කාලයක් නිහඬව ඉඳල එකපාරටම කතා කරන්න ගත්තෙ බොහොම බැරෑරුම් ටොපික් එකක්. ඒත් මේ දවස් ටිකේ මගේ හිතට බොහොම තදින් වද දෙන ගැටළුවක් ගැන බ්ලොග් අවකාශය තුල පොඩි සංවාදයකට මුලපුරන්න තමයි මගේ අදහස. බොහොම කාලයක් පෝස්ට් එකක් නොදා හිටපු නිසා බොහෝ දෙනෙක්ට මේ ලිපිය මගඇරේවිද කියල්ත් පොඩි සැකයක් තියෙනව. කොහොම නමුත් ලියල බලමුකො.මේක කොච්චර දිග ලිපියක් වෙයිද කියල මට දැන්ම කියන්න බෑ. ඒත් කඩදහිය ලිපේ දාල ආපු අය ඉන්නවනම් කඩදහි පුච්චන්නෙ නැති වෙලාවක් බලල මේක කියවන්න පටන් ගත්තොත් හොඳයි කියලයි මගේ අදහස.
මේක මගේ හිතට වධ දෙන ගැටලුවක් කිව්වට මම තහනම් පෙමක පැටලිලා එහෙම නෙවෙයි. මේක මම දන්න අඳුනන කිහිප දෙනෙක්ගෙ කතාවක්. ඒත් පුදුමාකාර විදිහට මම මේ කතාව ඇතුලෙ හිර වෙලා. ඒ නිසා, කාටවත් කියාගන්න බැරුව හිත අතුලෙ හිරකරගෙන ඉන්න කතාවක් බ්ලොග් එකේවත් ලියල හිත ටිකක් සැහැල්ලු කරගන්න පුලුවන්නම් ඒකත් ලොකු දෙයක්. ටිකක් දිග කතාවක් උනත් මුල ඉඳලම පටන් ගනිමුකො.
මේ කතාව පටන්ගන්නෙ අවුරුදු දෙකහමාරකට විතර කලින් Uni එකේ දෙවනි අවුරුද්දෙ අන්තිම කාලෙ. මගේ පන්තියෙ යාලුවෙක්- මම Uni එකට ඇතුල් වුනු මුල්මකාලෙ මට ඒ තරමටම ජපන් භාෂාව බැරි කාලෙ මට ගොඩක් උදවු කරපු යාලුවෙක් මගේ ලඟට ඇවිත් කියනව මාත් එක්ක්ක කතා කරන්න එයාට බැරෑරුම් ප්‍රෂ්ණයක් තියෙනව කියල. වෙනත් ජපන් යාලුවෙක්ට මේ කතාව කිව්වොත් ඒක සැහැල්ලුවට ගන්න ඉඩ තියෙන නිසා මාත් එක්ක ඒ ගැන කතා කරන්න හිතුවලු. විසඳුමක් දෙන්න බැරි වෙන්න පුලුවන් උනත් කතාව අහගෙන ඉන්න මම පොරොන්දු වුනා.
මාස හතරකට විතර කලින් ඔහු Part Time කරන සුපර්මර්කට් එකේ Flower Shop එකක් කරගෙන යන කාන්තාවක් එක්ක මොහු ඇස් වලින් කතා කරන්න පටන් ගන්නව. ඊට මාසෙකට විතර පස්සෙ දෙන්න කතාබහ කරල දැන අඳුන ගන්නව. එකට ඇවිදින්න එහෙම යනව. ආදරය කරන්න පටන් ගන්නව. බොහොම සුන්දර විදිහට පෙනෙන ආදර කතාවක් උනත් ඒ වෙන කොට ඔහුට වයස 21 උනා විතරයි. ඇයට 30යි. ඔහු තවත් අවුරුදු 2යි මාස 3ක් යනකන් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයෙක්. ඇය මල් වෙළඳ සැලක හිමි කාරියක්. බරපතලම දෙය ඔහු ආදරයට කෝඩුකාරයෙක් වුනත් ඇය අවුරුදු 4ක විවාහ ජීවිතයක් ගතකරන කාන්තාවක්. ඔහුම කියනව ඇයගෙ ස්වාමි පුරුෂයත් බොහොම හොඳ කෙනෙක් කියල. පැය දෙකකටත් වඩා දිග්ගැහුණු කතාවක සාරාංශය ඔහොමයි.
වචනයෙන් මොකවත් නොකිව්වට, මමත් ඒ වෙලාවෙ හිතුවෙ මේක ටික දවසකින් නැතිවෙලා යන හුදු ආකර්ෂණයක් විතරයි කියල. මම ඔහුට කිව්වෙ "පවුලක් කඩා කප්පල් කරල සතුට හොයන එක බොහොම අවදානම් වැඩක්, ඒ නිසා කරන දෙයක් සිහි බුද්ධියෙන් කරන්න" කියල විතරයි. ඉන් පසුව අපි අතර මේ ගැන වැඩිහමන් කතාබහක් නොවුනත් මේ සංවාදයෙන් මාස 8කට විතර පස්සෙ බාස්කට් බෝල් ගේම් එකක් ඉවරවෙලා ආපහු එන අතරෙ මගේ ජපන් මිතුරා මට කියන්ව ඔහු ඉගෙනීම අත් ඇරල රැකියාවක් හොයන්න කල්පනා කරනව කියල. ඔහු ඇයත් එක්ක එකට ජීවිතයක් පටන් ගන්න කල්පනා කරනව. මම සාමාන්‍යයෙන් ආදර සම්බන්ධ වලදි උපදෙස් දෙන්න යන්නෙ නැති උනත් මේ වෙලාවෙදි මට නිහඬව ඉන්න බැරි උනා. මම ඔහුට කිව්ව මට ඉක්මනටම ඔහුත් ඇයත් දෙන්නටම එකට කතා කරන්න අවෂ්‍ය බව.
සතියකට විතර පස්සෙ හවස් වරුවක අපි තුන්දෙනා Cafe එකකදි හමු වුනා. මට මුලින්ම වැටහුණු දෙයක් තමයි ,දෙන්නගෙ සම්බන්ධය ගැන මම මුලින් හිතාගෙන ඉඳපු විදිහ වැරදියි කියල. ඔවුන් දිහා බ්ලපු ගමන් කියන්න පුලුවන් දෙන්න ඇත්තටම එකිනෙකාට ආදරය කරනව කියල. ඒ කොහොමද කියල අහන්න එපා. ඒත් ඇත්තටම ආදරය කරන් දෙන්නෙක් ඒ ආදරය හංගන්න හදන්නෙ නැත්නම් දෙන්න දිහා බලල කියන්න පුලුවන් ඒ අය ඇත්තටම ආදරය කරනවද නැද්ද කියල. දෙන්නගෙ සම්බන්ධයට විරුද්ද වෙනව කියල නොපෙන්නන්න වගේම සම්බන්ධය අනුමත කරනව කියලත් නොපෙන්නන්න මම ඒ වෙලාවෙ බොහොම පරිස්සම් උනා. ටික වෙලාවක් කතාකරනකොට මට තේරුනා ඇය ඇගේ සැමියට බොහොම ගෞරව කරනව කියල. මගේ යාලුවත් ඒ ගැන අමනාපයක්වත් ඊර්ෂ්‍යාවක්වත් පෙන්නුවෙ නෑ. ඇයත් ඒ වෙලාවෙ තමයි දැනගත්තෙ මගේ මිතුරා ඉගෙනීම අත් අරින්න යන බව. අපි දෙන්නම එකතුවෙලා ඔහුට පැහදිලි කරල දුන්න මොනව කරන්නත් කලින් ඉගෙනීම ඉවර කරල ඉන්න කියල. ඇයත් කිව්ව ඇයට දැන්ම සැමියගෙන් වෙන් වෙන්න් බෑ කියල. ඒ වෙලාවෙ මගේ මුහුණෙ ඉරියවු පොඩ්ඩක් විතර වෙනස් වෙන්න ඇති. මොකද අයට දැනුන මගේ හිතේ තියෙන ප්‍රෂ්ණය. එතකොට තමයි ඇය ඇගේ කතාව පටන්ගත්තෙ.
ඇගේ විවාහය යෝජනා විවාහයක්. ඇගේ පවුලත් සැමියගෙ පවුලත් බොහොම කාලයක ඉඳන් දන්න අඳුනන පවුල් දෙකක්. ඔහු සමාගමක විධාක මට්ටමේ නිලයක් දරන බොහොම කරුණාවන්ත කෙනෙක්. ඔහු ඇයට වඩා අවුරුදු 2ක් වයසින් වැඩියි වගේම දෙන්න පොඩිකාලෙ ඉඳලම එකිනෙකාව හොඳට දන්නව. නමුත් දෙන්නටම විවාහයට කලින් වෙන ප්‍රේම සම්බන්ධතා තිබිල තියෙනව. ඒත් ඒ එකක්වත් සාර්ථක ඒව නොවුණු නිසා අන්තිමට පවුල් දෙක අතරෙ ඇතිවෙච්ච යෝජනාවක ප්‍රතිඵලයක් විදිහට තමයි දෙන්න විවාහ වෙන්නෙ. ඔහුත් බොහොම හොඳට ඇගේ දුක සැප හොයා බලල කිසිම අඩුවක් නොකර සලකනව වගේම ඇයත් ඇගේ යුතුකම් අඩුවක් නැතුව කරනව. ලිංගික ජීවිතයෙදිත් කිසිම අඩුපාඩුවක් නෑ කියල තමයි ඇය කිව්වෙ. මෙහේ ඒ දේවල් ගැන විවෘතව කතාකරන්න මිනිස්සු බය නෑ. නමුත් දෙන්නටම දරුවන් ලැබෙන්නෙ නෑ. වෛද්‍ය පරීක්ශණයකින් හෙලිවෙනව ඇයට දරුවන් බිහිකරන්න බෑ කියල. දෙන්නටම දරුවන් අවෂ්‍යයි. ඒ නිසා දෙන්නම එකඟ වෙනව දරුවෙක් අරන් හදාගන්න. ඒ අතරෙ තමයි ඇයට මගේ මිතුරව මුණගැහෙන්නෙ.
විවාහ වෙලා අවුරුදු 4කට පස්සෙ, ජීවිතය ඒකාකාරව ගලාගෙන යන වෙලාවක තමයි ඈයට ඔහු මුණගැහෙන්නෙ. ජීවිතේ මුල්ම වතාවට, මුළු ජීවිත කාලයම එකට ගතකරන්න ඕන කියල ඇයට හිතුනු මගේ මිතුර ගැන විතරලු. දෙන්නටම එකිනෙකා වෙනුවෙන් ඕනම දෙයක් කරන්න පුලුවන්. ඒත් ඔහුට වගේම ඇයටත් හිතන්න දේවල් බොහොමයක් තියෙනව. ඇගේ පවුල, සැමියගෙ ගෞරවය, දෙමවුපියන්ගෙ ගෞරවය, පෙම්වතාගෙ අනාගතය වගේ ගොඩක් දේවල් ගැන ඇයට කල්පනා සිදුවෙනව. මේක මේ දෙන්නම පිස්සුවෙ වගේ ජොලියට කරන ආදරක් නොවන වග මට හොඳටම තහවුරු උනා. මේ සම්බන්ධය නිසාම් ඇය දරුවෙක් හදාගන්න ගන්න එකත් කල් දදා ඉන්නවලු. මම උපදෙස් දෙන්න නොගියත්, මගේ මුතුරා ඉගෙනීම ඉවර කරනකන් මුකුත් තීරණයක් නොගන්න දෙන්නම එකඟ වුනා.

ඉන් පසුවත් මට දෙන්නව කිහිප සැරයක් මුණගැහුනත් වැඩි දෙයක් නතුව දෙන්නගෙ සම්බන්ධය තව දුරටත් ගලාගෙන ගියා. චේඡනා අක්කගෙ ලිපියකට (මෙතන) කමෙන්ට් එකක් විදිහට මම මේ සිද්ධිය එකපාරක් බොහොම කෙටියෙන් ලියල තියෙනව. ඒ වෙලාවෙ කතාව පොඩ්ඩක් එහෙමෙහෙ කරත් අද ලියන්නෙ ඇත්තම සිද්ධිය.
තවත් අවුරුදු දෙකකට පස්සෙ දැන් තමයි කතාව වර්තමානයට එන්නෙ.
කතාව කුට්ටි කරන්න පොඩ්ඩක්වත් කැමති නැති උනත්, හිතුවටත් වඩා දිග කතාවක් ලියැවීගෙන යන නිසා කතාවෙ මුල්ම අඩ කොටස මෙතනින් ඉවර කරනව.
ඉතිරි කොටස තව දවස් දෙක තුනකින් පල කරන බවට පොරොන්දුවකුත් එක්ක. ඉතිරි කොටස රවම පළ නොවුනත්, ඔයාලගෙ අදහස් තියෙනවනම් පහලින් කොටල යන්න. ඉතිරි කොටසටත් කියවලම අදහස් පල කරන්න හිතාගෙන ඉන්නවනම් අදහස් වල බාගයක් විතරක් පළ කරල යන්නකො.

මම....ඇය...???....

අහ පහල...
කොච්චර කඩවල් තිබුනත්.....
හමදාමත්....
ඒ කඩේටම ගියේ....
ඇයව දකින්න තිබුණු ආසාවට....

කිසිදා....
කතාකර නොතිබුනත්....
හැමදාමත්....
කැෂියර් කූඩුව පිටුපස සිට....
මා සමග සිනාසුන ඇය....

"අද නම්...
වචනයක් කතා කරලමයි එන්නෙ...."
හිතට දිරිගෙන...
ගියා ඇය හමුවෙන්න...

ඒත්......
ඇය පෙනෙන්නට නැත....

මදක් විමසා බැලුවෙමි....
ඇය රැකියාව හැර ගිහින්....

පියවි සිහි ලැබ.....
මදක් සිතා බැලුවෙමි.....

"කඩ කාරය මගේ පොකට් එක නං සුද්ද කරල....."

හත් වාසි!!!!!!

දෙන්න දෙන්න....
පිල් දෙකකට බෙදිල.....
ගහන්න නම් සෙට් උනේ ඕමියක්!!!!!

"මචං, මට කෝල් එකක්....."
අරූ මට කියාපි.....
"ඔයාල වෙන සෙල්ලමක් පටන් ගන්න...."
ඌම එකියකට කියාපි.......

"එහෙනං ඉතිං හත් වාසියක් වත් ගහමු....."
තුන් වැන්නිය කියාපි!!!!!!

"මුල් අත මටයි වාසි...."
හාරතේ තුරුම්පු කොල ටික.....
මා සමග සිනාසෙයි!!!

තුරුම්පු හරියට ගැහුවොත්.....
මම පරදින්නෙ නෑ!!!

ඒත්....
සිතයට හීන් චකිතයක්!!!

ඊලඟ අත බාල්දු අතක් උනොත්????

කා සමග එක්ව...
කා හට එරෙහිව...
බාල්දු කොල ගහන්නට සිදුවෙයිද????

අනේ මටත් කෝල් එකක් එනවනං!!!!!!!!

කන්න පුලුවන් තරමක් කාපල්ලා!!!!!!

මම ඉන්න රටේ, ඒ කියන්නෙ ජපන් රටේ මේ දවස් වල බොහොම ජනප්‍රිය වේගෙන යන රෙස්ටුරන්ට් ක්‍රමයක් තමයි "All you can Eat" කියන එක.
ඒ කියන්නෙ රෙස්ටුරන්ට් එකට සල්ලි ගෙවන්නෙ පැය ගානට. ඒ කාලය ඇතුලත කන්න පුලුවන් තරමක් ඉල්ලගෙන කන්න පුලුවන්.
ඒ වගේමයි "All you can Eat and Drink" එකත්. එතකොට ඕන තරම් කන්නයි බොන්නයි පුලුවන්.
මේවගෙ ගානත් එක එක විදිහයි.
රෙස්ටුරන්ට් එකේ ලෙවල් එක සහ තියෙන කෑම වර්ග අනුව ගාන වෙනස් වෙනව.
ඒ වගේමයි, රෙස්ටුරන්ට් එකේ පිහිටීමත් මිල ගනන් වලට බලපානව.
මේ රෙස්ටුරන්ට් වල ගාන වැඩි වෙන්නෙ රෑට තමයි. මොකද මෙහේ මිනිස්සු පැය ගනන් කකා බිබී පාටි දාන්නෙ රෑට. දවල්ට ඔව්ව කරන්න තරම් වෙලාවක් මෙහි මිනිස්සුන්ට නෑ. ඒ නිසාම දවල් වෙලාවට මේවගෙ මිල බාගෙට බාග‍යක් විතරම අඩු වෙන්ව.
අනික, දවස අනුවත් මිල ගනන් වෙනස්. මිල වැඩිම සිකුරාද රෑ සහ සෙනසුරාද රෑ. ඒ වගේම රජයේ නිවාඩු දින වලට කලින් දවසෙ රෑටත් මිල ටිකක් වැඩි වෙනව.
සමහර තැන් වල නම් ගැහැණු පිරිමි අයටත් වෙන වෙනම මිල වෙනස් වෙනව.

පැයකට ගාන යෙන් 1000 ඉඳල 2500 විතර,
පැය එකහමාරට යෙන් 1500 ඉඳල 3000 වෙන්කන්,
පැ‍ය දෙකට යෙන් 2500 ඉඳල 3500,
පැය හතරට යෙන් 3500 ඉඳල 5500 පරාසය තමයි සාමාන්‍යයෙන් එක වේලක මිල.
යෙන් එකක් රුපියලයි සත විස්සක් විතර වෙන නිසා රුපියල් වලින් බැලුවත් වැඩි වෙනසක් නෑ.
මෙහේ කෑම වල මිල බැලුවහම පාටි වලට එහෙම ගොඩක් මේ ක්‍රමය පාවිච්චි කරන අය වැඩි වේගෙන එනව.

ජපන් ජාතිකයො මේ වගේ තැනකට ගියත් යන්නෙ යාලුවොත් එක්ක විනෝදෙන් කෑම ටිකක් කන්න මිසක් අර වෙලාව ඇතුල කන්න පුලුවන් තරමක් කාල එන්න නෙවෙයි.
ඒ නිසා මේ රෙස්ටුරන්ට් වලටත් පාඩුවක් නෑ. මොකද හිනා වෙවී කතා කර කර කන නිසා වෙලාව යනව තේරෙන්නෙත් නෑනෙ.

ඒත් පුතෝ ලංකාවෙ මේ වගේ රෙස්ටුරන්ට් එකක් දැම්මොත් නම් බංකොලොත් තමයි.
අපේ වැඩි දෙනෙක් කන්න ගත්තහම කිසිම සද්ද්යක් නැතුව කාගෙන කාගෙන යන්වනෙ. කෑම මේසෙදි කතා කර කර කන පුරුද්දක් අපිට නෑනෙ.
අනික අපේ අයට "All you can Drink" පැකේජ් එක දුන්නොත් ඉතින් ගෙදර යන්නෙ හතර ගාතෙන්නෙ. සම්හරු නම් එතනම වැටිල ඉඳීවි.
ලෝකෙ, ජනගහනයෙන් වැඩිම ප්‍රතිශතයක් මත්පැන් බොන ජපානෙ පවා මම මේ ඉඳපු අවුරුදු 4ටම මිනිස්සු බීල වැටිල ඉන්නව දැකල තියෙන්නෙ දෙතුන් පාරයි. බීල ගහගන්නව කවදාවත්ම දැකල නෑ.

හරි!!! මෙච්චර වෙලා වටේ කැරකි ඉඳල දැන් තමයි රියල් කතාවට එන්ටර් වෙන්නෙ.
මාස 4කට විතර කලින් අපේ කැම්පස් එක් ආසන්නයෙත් දැම්ම මේ වගේ "All you can eat" රෙස්ටුරන්ට් එකක්. කැම්පස් එක "ලඟ" කියල නොකිය "ආසන්නයෙ" කියල කිව්වෙ කැම්පස් එකේ ඉඳල බයිසිකලෙන් විනාඩි 15ක් විතර දුර නිසා.
කලින් එඳලම මේවගේ රෙස්ටුරන්ට් කීපයක්ම ආල පහල තිබුනත් මේ අලුත් එකේ පැකේජ් එක අනිත් ඒවට වඩා ලාබයි.
පැයට යෙන් 1500යි පැය එකහමාරට 2000යි.
අනික මේකෙ ප්‍රධාන කෑම තමයි පුළුස්සපු මස්. කවුද කන්න අකමැති.
මේසෙ මැද දැලක් දාල ඒක යටින් ගෑස් උඳුනක් තියෙනව. මේසෙට ගේන්නෙ අමු මස්. ඒක තමන්ම පුච්චගෙන කැමති විදිහට සෝස් ජාති ඩ්‍රෙසින් ජාති දාගෙන කන්න පුලුවන්. බතුත් තියෙනව. මේ වර්ගයෙ රෙස්ටුරන්ට් ජපානෙ බොහොම ජනප්‍රියයි.

කැම්පස් එකේ ළමයි එහෙම නිතරම මේ අලුත් රෙස්ටුරන්ට් එකෙන් කන්න පටන්ගත්තු නිසා අනිත් ළමයින්ගෙ අතරෙත් මේක ඉක්මනට පැතිරිලා ගියා.
කොහොමින් කොහොමින් හරි කැම්පස් එකේ ඉන්න පිටරට ළමයිත් ටිකෙන් ටික මේකට යන්න පටන් ගත්ත.
ඒ අතරෙ තමයි දැනගත්තෙ මේ රෙස්ටුරන්ට් එකේ හැම මාසෙම පළවෙනිදටයි විසි වෙනිදටයි "Half price Discount" එකක් තියෙනව කියල.

ඒ කියන්නෙ පැයේ කෝස් එක යෙන් 750යි.
මෙහේ කඩේක සාමාන්‍ය කෑම එකකුත් යෙන් 500ට වැඩියි. ඒකත් ලංකාවෙ අපිට ගෑවෙන්නවත් මදි.
ඉබ්බ දියට දානකොට ඇන්නෑවෙ කිව්ව වගේ අපිත් හැම මාසෙම පළවෙනිදටයි විසිවෙනිදටයි ඕකෙන් කන්න පටන් ගත්ත.
අපේ කැම්පස් එකේ පිටරට ළමයි 70ක් විතර ඉන්නව. ඒ සෙරම අය ආසියාවෙ අය. ඉතින් කන්න බැරිද. ලංකාවෙ අයන්ම් ඉන්නෙ පහයි.

ජප්පො ගිහිල්ල කදේ දාගෙන හිමීට කන අතරෙ අපි ගිහිල්ල හුස්මක් කටක් ගන්නෙ නැතුව කනව.
අලුතින් කෑම ඕඩර් කරහම ඒක ලැබෙන්න විනාඩි 5ක් විතර යනව. ජප්පොන්ට නම් ඒක ගානක් නෑ. ඒත් අපි මේසෙ තියෙන කෑම ටික ඉවර වෙන වෙලාව ගනන් හදල ඒ වෙලාවට අලුතින් කෑම මෙසෙට එන්න තමයි ඕඩර් කරන්නෙ.
අනික Half price දවසට ජප්පො එන්න කලින් පිටරට ළමයි ගිහිල්ල මේස අල්ලගෙන.
එදාට 70 දෙනාගෙන් අඩුම ගානෙ 50ක් වත් කන්නෙ එතනින් තමයි.
එතකොට නම් ඉතින් කුකුලද ඌරද හරකද කියල බලන්නෙ නෑ. කන එක ඇරෙන්න වෙන දේවල් ගැන හිතන්න සිහියක් නෑනෙ.
එතනින් නොකන්නෙ හලාල් කෑම විතරක් කන මුස්ලිම් ළමයි විතරයි.
කොහොම හරි Half price දවසට යෙන් 750 ගෙවල යෙන් 4000 ක 5000ක විතර කෑම කාල එනව.
වැඩේ කියන්නෙ වැඩිය කන්න බැරි ගෑණු ළමයි උනත් Half price දවසට බෑ නොකිය කන එකනෙ
වැඩිය ඕන නෑ, සූර පප්ප බලපු අය දන්නවනෙ ජිම් පප්ප සීසර්ගෙ රෙස්ටුරන්ට් එකකට දීපු ගේම.
අපි මේ රෙස්ටුරන්ට් එකට කරෙත් ඒ වැඩේම තමයි.

අද Half price නොවුනත් අපි ලංකාවෙ 5 දෙනා අද ගියා මේකෙන් රෑට කන්න කියල.
අනේ!!! කඩේ වහල, එතන අලුතින් නූඩ්ල්ස් කඩයක් දාන්න ලේස්ති වෙන්ව.
කලින් රෙස්ටුරන්ට් එක බංකොලොත් වෙලාද කොහෙද.
එහෙම නොවී තියෙයිද 50 දෙනෙක් විතර ගිහිල්ල කඩේ පාළු කරනකොට.
නූඩ්ල්ස් කඩේ නම් All you can eat දාන එකක් නෑ. එහෙම දැම්මොත් තිතින් එකටත් මාස තුන හතරකින් අකුලගෙන යන්න වෙනවනෙ. හික්ස්!!

අර රෙස්ටුරන්ට් එකේ අයිතිකාරයට මොනව උනාද මන්ද. මිනිහ ආයෙත්නම් පිටරට ළමයි ඉන්න කැම්පස් එකක් ලඟ කඩයක් දාන එකක් නෑ.
ඒ ඉතින් රසට ලාබෙට කාපු කඩේ නැතිවෙච්චි එක ගැන නම් හිතට අමාරුයි. මොනව කොරන්නද ඉතින්.
දැන් ඉතින් පාළු කරන්න අලුතින් රෙස්ටුරන්ට් එකක් හොයාගන්නකන්, මාස හතරක් තිස්සෙ ඉස්මුරුත්තාවට එනකන් කාල එකතු කරගත්තු මේද තට්ටුවෙ පිහිට තමයි.

එහෙමනම් අදට ඉවරයි.
ඇපිට පාළු කරන්න අලුතින් රෙස්ටුරන්ට් එකක් ලැබේවා කියල ඔය පහලින් තියෙන කොටුවෙ එක හිතින් ප්‍රාර්ථනා කරල යන්නකො.