Saturday, August 21, 2010

මම....ඇය...???....


අහ පහල...
කොච්චර කඩවල් තිබුනත්.....
හමදාමත්....
ඒ කඩේටම ගියේ....
ඇයව දකින්න තිබුණු ආසාවට....

කිසිදා....
කතාකර නොතිබුනත්....
හැමදාමත්....
කැෂියර් කූඩුව පිටුපස සිට....
මා සමග සිනාසුන ඇය....

"අද නම්...
වචනයක් කතා කරලමයි එන්නෙ...."
හිතට දිරිගෙන...
ගියා ඇය හමුවෙන්න...

ඒත්......
ඇය පෙනෙන්නට නැත....

මදක් විමසා බැලුවෙමි....
ඇය රැකියාව හැර ගිහින්....

පියවි සිහි ලැබ.....
මදක් සිතා බැලුවෙමි.....

"කඩ කාරය මගේ පොකට් එක නං සුද්ද කරල....."

Wednesday, August 18, 2010

හත් වාසි!!!!!!



දෙන්න දෙන්න....
පිල් දෙකකට බෙදිල.....
ගහන්න නම් සෙට් උනේ ඕමියක්!!!!!

"මචං, මට කෝල් එකක්....."
අරූ මට කියාපි.....
"ඔයාල වෙන සෙල්ලමක් පටන් ගන්න...."
ඌම එකියකට කියාපි.......

"එහෙනං ඉතිං හත් වාසියක් වත් ගහමු....."
තුන් වැන්නිය කියාපි!!!!!!

"මුල් අත මටයි වාසි...."
හාරතේ තුරුම්පු කො ටික.....
මා සමග සිනාසෙයි!!!

තුරුම්පු හරියට ගැහුවොත්.....
මම පරදින්නෙ නෑ!!!

ඒත්....
සිතයට හීන් චකිතයක්!!!

ඊලඟ අත බාල්දු අතක් උනොත්????

කා සමග එක්ව...
කා හට එරෙහිව...
බාල්දු කොල ගහන්නට සිදුවෙයිද????

අනේ මටත් කෝල් එකක් එනවනං!!!!!!!!

Sunday, August 15, 2010

කන්න පුලුවන් තරමක් කාපල්ලා!!!!!!


මම ඉන්න රටේ, ඒ කියන්නෙ ජපන් රටේ මේ දවස් වල බොහොම ජනප්‍රිය වේගෙන යන රෙස්ටුරන්ට් ක්‍රමයක් තමයි "All you can Eat" කියන එක.
ඒ කියන්නෙ රෙස්ටුරන්ට් එකට සල්ලි ගෙවන්නෙ පැය ගානට. ඒ කාලය ඇතුලත කන්න පුලුවන් තරමක් ඉල්ලගෙන කන්න පුලුවන්.
ඒ වගේමයි "All you can Eat and Drink" එකත්. එතකොට ඕන තරම් කන්නයි බොන්නයි පුලුවන්.
මේවගෙ ගානත් එක එක විදිහයි.
රෙස්ටුරන්ට් එකේ ලෙවල් එක සහ තියෙන කෑම වර්ග අනුව ගාන වෙනස් වෙනව.
ඒ වගේමයි, රෙස්ටුරන්ට් එකේ පිහිටීමත් මිල ගනන් වලට බලපානව.
මේ රෙස්ටුරන්ට් වල ගාන වැඩි වෙන්නෙ රෑට තමයි. මොකද මෙහේ මිනිස්සු පැය ගනන් කකා බිබී පාටි දාන්නෙ රෑට. දවල්ට ඔව්ව කරන්න තරම් වෙලාවක් මෙහි මිනිස්සුන්ට නෑ. ඒ නිසාම දවල් වෙලාවට මේවගෙ මිල බාගෙට බාග‍යක් විතරම අඩු වෙන්ව.
අනික, දවස අනුවත් මිල ගනන් වෙනස්. මිල වැඩිම සිකුරාද රෑ සහ සෙනසුරාද රෑ. ඒ වගේම රජයේ නිවාඩු දින වලට කලින් දවසෙ රෑටත් මිල ටිකක් වැඩි වෙනව.
සමහර තැන් වල නම් ගැහැණු පිරිමි අයටත් වෙන වෙනම මිල වෙනස් වෙනව.

පැයකට ගාන යෙන් 1000 ඉඳල 2500 විතර,
පැය එකහමාරට යෙන් 1500 ඉඳල 3000 වෙන්කන්,
පැ‍ය දෙකට යෙන් 2500 ඉඳල 3500,
පැය හතරට යෙන් 3500 ඉඳල 5500 පරාසය තමයි සාමාන්‍යයෙන් එක වේලක මිල.
යෙන් එකක් රුපියලයි සත විස්සක් විතර වෙන නිසා රුපියල් වලින් බැලුවත් වැඩි වෙනසක් නෑ.
මෙහේ කෑම වල මිල බැලුවහම පාටි වලට එහෙම ගොඩක් මේ ක්‍රමය පාවිච්චි කරන අය වැඩි වේගෙන එනව.

ජපන් ජාතිකයො මේ වගේ තැනකට ගියත් යන්නෙ යාලුවොත් එක්ක විනෝදෙන් කෑම ටිකක් කන්න මිසක් අර වෙලාව ඇතුල කන්න පුලුවන් තරමක් කාල එන්න නෙවෙයි.
ඒ නිසා මේ රෙස්ටුරන්ට් වලටත් පාඩුවක් නෑ. මොකද හිනා වෙවී කතා කර කර කන නිසා වෙලාව යනව තේරෙන්නෙත් නෑනෙ.

ඒත් පුතෝ ලංකාවෙ මේ වගේ රෙස්ටුරන්ට් එකක් දැම්මොත් නම් බංකොලොත් තමයි.
අපේ වැඩි දෙනෙක් කන්න ගත්තහම කිසිම සද්ද්යක් නැතුව කාගෙන කාගෙන යන්වනෙ. කෑම මේසෙදි කතා කර කර කන පුරුද්දක් අපිට නෑනෙ.
අනික අපේ අයට "All you can Drink" පැකේජ් එක දුන්නොත් ඉතින් ගෙදර යන්නෙ හතර ගාතෙන්නෙ. සම්හරු නම් එතනම වැටිල ඉඳීවි.
ලෝකෙ, ජනගහනයෙන් වැඩිම ප්‍රතිශතයක් මත්පැන් බොන ජපානෙ පවා මම මේ ඉඳපු අවුරුදු 4ටම මිනිස්සු බීල වැටිල ඉන්නව දැකල තියෙන්නෙ දෙතුන් පාරයි. බීල ගහගන්නව කවදාවත්ම දැකල නෑ.

හරි!!! මෙච්චර වෙලා වටේ කැරකි ඉඳල දැන් තමයි රියල් කතාවට එන්ටර් වෙන්නෙ.
මාස 4කට විතර කලින් අපේ කැම්පස් එක් ආසන්නයෙත් දැම්ම මේ වගේ "All you can eat" රෙස්ටුරන්ට් එකක්. කැම්පස් එක "ලඟ" කියල නොකිය "ආසන්නයෙ" කියල කිව්වෙ කැම්පස් එකේ ඉඳල බයිසිකලෙන් විනාඩි 15ක් විතර දුර නිසා.
කලින් එඳලම මේවගේ රෙස්ටුරන්ට් කීපයක්ම ආල පහල තිබුනත් මේ අලුත් එකේ පැකේජ් එක අනිත් ඒවට වඩා ලාබයි.
පැයට යෙන් 1500යි පැය එකහමාරට 2000යි.
අනික මේකෙ ප්‍රධාන කෑම තමයි පුළුස්සපු මස්. කවුද කන්න අකමැති.
මේසෙ මැද දැලක් දාල ඒක යටින් ගෑස් උඳුනක් තියෙනව. මේසෙට ගේන්නෙ අමු මස්. ඒක තමන්ම පුච්චගෙන කැමති විදිහට සෝස් ජාති ඩ්‍රෙසින් ජාති දාගෙන කන්න පුලුවන්. බතුත් තියෙනව. මේ වර්ගයෙ රෙස්ටුරන්ට් ජපානෙ බොහොම ජනප්‍රියයි.

කැම්පස් එකේ ළමයි එහෙම නිතරම මේ අලුත් රෙස්ටුරන්ට් එකෙන් කන්න පටන්ගත්තු නිසා අනිත් ළමයින්ගෙ අතරෙත් මේක ඉක්මනට පැතිරිලා ගියා.
කොහොමින් කොහොමින් හරි කැම්පස් එකේ ඉන්න පිටරට ළමයිත් ටිකෙන් ටික මේකට යන්න පටන් ගත්ත.
ඒ අතරෙ තමයි දැනගත්තෙ මේ රෙස්ටුරන්ට් එකේ හැම මාසෙම පළවෙනිදටයි විසි වෙනිදටයි "Half price Discount" එකක් තියෙනව කියල.

ඒ කියන්නෙ පැයේ කෝස් එක යෙන් 750යි.
මෙහේ කඩේක සාමාන්‍ය කෑම එකකුත් යෙන් 500ට වැඩියි. ඒකත් ලංකාවෙ අපිට ගෑවෙන්නවත් මදි.
ඉබ්බ දියට දානකොට ඇන්නෑවෙ කිව්ව වගේ අපිත් හැම මාසෙම පළවෙනිදටයි විසිවෙනිදටයි ඕකෙන් කන්න පටන් ගත්ත.
අපේ කැම්පස් එකේ පිටරට ළමයි 70ක් විතර ඉන්නව. ඒ සෙරම අය ආසියාවෙ අය. ඉතින් කන්න බැරිද. ලංකාවෙ අයන්ම් ඉන්නෙ පහයි.

ජප්පො ගිහිල්ල කදේ දාගෙන හිමීට කන අතරෙ අපි ගිහිල්ල හුස්මක් කටක් ගන්නෙ නැතුව කනව.
අලුතින් කෑම ඕඩර් කරහම ඒක ලැබෙන්න විනාඩි 5ක් විතර යනව. ජප්පොන්ට නම් ඒක ගානක් නෑ. ඒත් අපි මේසෙ තියෙන කෑම ටික ඉවර වෙන වෙලාව ගනන් හදල ඒ වෙලාවට අලුතින් කෑම මෙසෙට එන්න තමයි ඕඩර් කරන්නෙ.
අනික Half price දවසට ජප්පො එන්න කලින් පිටරට ළමයි ගිහිල්ල මේස අල්ලගෙන.
එදාට 70 දෙනාගෙන් අඩුම ගානෙ 50ක් වත් කන්නෙ එතනින් තමයි.
එතකොට නම් ඉතින් කුකුලද ඌරද හරකද කියල බලන්නෙ නෑ. කන එක ඇරෙන්න වෙන දේවල් ගැන හිතන්න සිහියක් නෑනෙ.
එතනින් නොකන්නෙ හලාල් කෑම විතරක් කන මුස්ලිම් ළමයි විතරයි.
කොහොම හරි Half price දවසට යෙන් 750 ගෙවල යෙන් 4000 ක 5000ක විතර කෑම කාල එනව.
වැඩේ කියන්නෙ වැඩිය කන්න බැරි ගෑණු ළමයි උනත් Half price දවසට බෑ නොකිය කන එකනෙ
වැඩිය ඕන නෑ, සූර පප්ප බලපු අය දන්නවනෙ ජිම් පප්ප සීසර්ගෙ රෙස්ටුරන්ට් එකකට දීපු ගේම.
අපි මේ රෙස්ටුරන්ට් එකට කරෙත් ඒ වැඩේම තමයි.

අද Half price නොවුනත් අපි ලංකාවෙ 5 දෙනා අද ගියා මේකෙන් රෑට කන්න කියල.
අනේ!!! කඩේ වහල, එතන අලුතින් නූඩ්ල්ස් කඩයක් දාන්න ලේස්ති වෙන්ව.
කලින් රෙස්ටුරන්ට් එක බංකොලොත් වෙලාද කොහෙද.
එහෙම නොවී තියෙයිද 50 දෙනෙක් විතර ගිහිල්ල කඩේ පාළු කරනකොට.
නූඩ්ල්ස් කඩේ නම් All you can eat දාන එකක් නෑ. එහෙම දැම්මොත් තිතින් එකටත් මාස තුන හතරකින් අකුලගෙන යන්න වෙනවනෙ. හික්ස්!!

අර රෙස්ටුරන්ට් එකේ අයිතිකාරයට මොනව උනාද මන්ද. මිනිහ ආයෙත්නම් පිටරට ළමයි ඉන්න කැම්පස් එකක් ලඟ කඩයක් දාන එකක් නෑ.
ඒ ඉතින් රසට ලාබෙට කාපු කඩේ නැතිවෙච්චි එක ගැන නම් හිතට අමාරුයි. මොනව කොරන්නද ඉතින්.
දැන් ඉතින් පාළු කරන්න අලුතින් රෙස්ටුරන්ට් එකක් හොයාගන්නකන්, මාස හතරක් තිස්සෙ ඉස්මුරුත්තාවට එනකන් කාල එකතු කරගත්තු මේද තට්ටුවෙ පිහිට තමයි.

එහෙමනම් අදට ඉවරයි.
ඇපිට පාළු කරන්න අලුතින් රෙස්ටුරන්ට් එකක් ලැබේවා කියල ඔය පහලින් තියෙන කොටුවෙ එක හිතින් ප්‍රාර්ථනා කරල යන්නකො.

Wednesday, August 04, 2010

නෑ.. මේ... පොඩි ගැම්මක් ගන්නෙයි කියල!!!!!!!



ගිය මාසෙ මම දාල තියෙන්නෙ එකම එක පෝස්ට් එකයි. මේ යන විදිහට ගියොත් මගේ බ්ලොග් එකත් මාස 4කින් 5කින් මැරිල යන හතු බ්ලොග් එකක් වෙයිද දන්නෙ නෑ. මොකද මේක පටන් ගෙන තාම මාස 4යිනෙ.
මොන පිස්සුද!!!!!
කොහොමටවත් එහෙම වෙන්න දෙන්නෙ නෑ. මට ලියන්න දේවල් තව කොච්චර තියෙනවද. මගේ මතක මංපෙතේ මම තාම බොහොම ටික දුරයි ඇවිද්දෙ. ඉතුරු ටිකත් යන්න ගැම්මක් ගන්න කියල හිතාගෙන තමයි මේ පෝස්ට් එක ලියන්නෙ.

පහුගිය කාලෙනම් වැඩ කන්දරාවක් තිබුන.
එක පැත්තකින් මගේ රිසර්ච් එක. මේ අවුරුද්දෙ ඔක්තෝබර් වෙනකොට රිසර්ච් එක ඉවර කරල රිපෝට් එකත් ඉවර කරන්න කියල ප්ලෑන් කරගෙන හිටියට තාම රිසර්ච් එක ඉවරවෙන මානයක් වත් පේන්න නෑ. ඒත් ඉතින් ඒකත් කොහොම හරි ඉවර කරන්නත් ඕනනෙ.
තව පැත්තකින් ට්‍රේනින්. අන්තිම පෝස්ට් එක දාන්න කලින් සති 4ක ට්‍රේනින් එකකට දුර ගිහිල්ල ආව විතරයි. මේ ලියන්නෙත් ගිය 19 වෙනිද ඉඳල සති දෙකක් ට්‍රේනින් වලට දුර ගිහිල්ල ඇවිල්ල.
සති දෙකේ ට්‍රේනින් එක ඉවර වෙලා ආපු ගමන්ම මම කියවන බ්ලොග් සේරම ටික එක හුස්මට කියෙව්ව.
දැන් තමයි කියවල ඉවර වෙලා හුස්මක් කටක් ගත්තෙ. හැබැයි එක දිගට කියවගෙන ගියපු නිසා කමෙන්ට් නම් දැම්මෙ නෑ ඕං.
ඒ සති දෙකේ ට්‍රේනින් එක නම් එපා උනා. වැඩකට ඇති දෙයක් කෙරුනෙත් නෑ. ඒ උනාට ජොලියෙ නිකං ඉන්න ලැබුනෙත් නෑ. හරියට "නටපු නැටුමකුත් නෑ. බෙරේ පලුවකුත් නෑ වගේ" (මගේ නම් පලුවක් නැති උනේ නෑ හොඳේ )
ඒ මදිවට රස්නෙ!!! මම ගියේ වැඩිය ලොකු නගරක් නොවන ෆුකුශිම කියන නගරයට. මම් එහේ ඉඳපු දවස් වල පරිසර උෂ්ණත්වය සෙල්සියස් 37යි. එලියට බහිනකොට නිකං ස්පා එකකට ගියා වගේ. මැදපෙරදිග පැත්තෙනම් මීට වඩා ගොඩක් රස්නෙ ඇති. ඒත් ආර්ද්‍රතාවය වැඩි නිසා මෙහේ රස්නෙ හොඳට ඇඟට දැනෙනව.

දැන් ඉඳල 23 වෙනිද වෙනකන් නම් සමර් වැකේශන් එක. ඒත් රිසර්ච් එක තියෙන නිසා නිවාඩු පඩුවෙ ඉන්න වෙලාවක් නෑ.
අනික මට නිකං ඉන්න බැරි නිසා ඊලඟ සතියෙ ෆුජි කන්ද නගින්න කියලත් හිතාගෙන ඉන්නව. ජපානෙට ඇවිල්ල අවුරුදු 4ක් උනත් තාම ෆුජි කන්ද නගින්න බැරි උනු නිසා මේ පාරවත් නගින්න කියලයි හිතාගෙන ඉන්නෙ.
ඒකෙ විස්තර ඉතින් ගිහිල්ල ඇවිල්ලම ලියන්නම්කො.

ඒ අතරෙ පහිගිය කාලෙ අලුත් පොත් 3කුත් කියෙව්ව.
ඒකෙ නම් ස්තුතිය චේඡනා අක්කට. එයාගෙ බ්ලොග් පෝස්ට් එකකින් තමයි මම Indu Sundaresan කියන කතුවරියගෙ The Twentieth Wife කියන පොත ගැන දැනගත්තෙ.
ඒ පොත ගැන Amazon එකේ සර්ච් කරල බලනකොට එයාගෙම තවත් පොත් 2 ගැන විස්තර තියෙනව දැක්ක.
The Twentieth Wife එකේ දෙවනි කොටස විදිහට ලියපු The Feast of Roses කියන පොතයි ලස්සන් ආදර කතාවක් ගැන කියවෙන The Splendor of Silence කියන පොතයි.
පොත් දැක්කහම මටත් නිකං ඉන්න බෑනෙ. සල්ලි සල්ලි කියල බලන්නෙ නැතුව ඕඩර් කරා පොත් තුනම.
පොත් තික අරගෙන නික්න් ඉන්න බෑනෙ. කියෙව්ව පොත් තුනම එක හුස්මට.
මම නම් පොත් තුනෙන් කැමතිම පොත තමයි The Splendor of Silence.
ඒකෙ තියෙන්නෙ මෙතෙක් මම කියවල නැති විදිහෙ අමුතුම ආදර කතාවක්. මම ඒක ගැන මෙතන විචාරයක් ලියන්න යන්නෙ නෑ. ඒත් ඇයගෙ පොත් මේ කෙටි කාලය තුල භාෂාවන් 17කට පරිවර්තනය වෙලා තියෙනව කියන එකෙන්ම ඒ පොත් වල තියෙන සාර්ථක බව හිතාගන්න පුලුවන්නෙ.
මේ කතුවරිය ලියපු තවත් පොත් දෙකක් මුද්‍රණය වෙලා තියෙන්ව. ඉක්මනටම ඒ දෙකත් අරගෙන කියවන්න කියල තමයි හිතාගෙන ඉන්නෙ.

ඔන්න එහෙනම් මම මේ පෝස්ට් එක මෙතනින් නවත්තනව. ඒ උනාට මේ බ්ලොග් එකට මැරෙන්න දෙන්නෙත් නෑ, දියාරු වෙලා යන්න දෙන්නෙත් නෑ. හා පැටික්කි නම් කියල තිබුන ගණිතයට අනුව එයාගෙ බ්ලොග් එකත් සැප්තැම්බර් වලින් ඉවර වෙනව කියල. ඒ උනාටැ බ්ලොග් එකකට එහෙම ලේසියෙන් සමු දෙන්න බෑනෙ.
හා පැටික්කිත් එහෙනම් මේ ගැම්මෙන්ම ආයෙත් ලියන්න පටන්ගමුකෝ....

ඉක්මනටම මගේ ඊලඟ පෝස්ට් එකත් දානව කියන පොරොන්දුව පිට අදට නවතිනව.
සයොනරා!!!