Thursday, June 17, 2010

දොස්තර, මම සහ කොකා කෝලා......

අද පරණ කතාවක් ලියනව ලියනවමයි කියල ඊයෙ පොරොන්දු උනානෙ. ඒ පොරොන්දුව රකින්නත් ඕන නිසා ඔන්න අද ලියනව මම පොඩිකාලෙ වෙච්ච තවත් කේස් එකක් ගැන.
මේක උනේ මම 2,3,4 වසරෙ ඉන්න කාලෙක. ඉස්කෝලෙ යන,ඒත් පොඩි පන්ති වල ඉන්න කාලෙ කියල විතරයි මතක. හරියටම වුරුද්ද මතක නෑ. කොහොම හරි කතාවට එන්ටර් වෙන්න කලින් සුපුරුදු විදිහට පසුබිම හදල ඉන්නම්කො.

පොඩි කාලෙ මම කූල් බීම ජාති, ගණිතය සර් කියන විදිහට කියනව නම් පැණි බීම ජාති බොන්න හරිම කෑදරයි. මොන පොඩි එකාද ඒව බොන්න අකමැති. තාමත් ඒ කෑදර කම සම්පූර්ණයෙන්ම නැති වෙලා නෑ. මේ දැන් ලියන ගමනුත් ෆැන්ටා එකකට වග කියමින් තමයි ඉන්නෙ. හික්ස්!!!
ඒ කාලෙ මගේ ප්‍රියතම බීම වර්ග ටික තමයි අලියා ලෙමනේඩ්, කොකා කෝලා, ෆැන්ටා, ස්ප්‍රයිට්, පෝටෙලෝ. තව ලා කොල පාට අලිය බීම ජාතියක් තිබුන, ඒත් නම මතක නෑ. මේ කියන්න අවුරුදු 15කට විතර කලින්.ඕනම වලියක් සමගියෙන් සමාදානෙන් බේරගන්න ඕන නම් මට පගාව විදිහට බීම එකක් අරගෙන දෙන්න නිතරම තාත්තට සිද්ධ වෙනව. ඇඟට කොච්චර අගුණ උනත් ඉතින් මොනව කරන්නද. මාව අවුස්ස ගත්තොත් අහල පහල අයත් ඉඳල ඉවරයිනෙ.

ඒ වගේම තමයි පොඩි කාලෙ ඉඳලම මට නිතරම සෙම් රෝග හැදෙනව. ඉපදිච්ච ගමනුත් දවස් ගානක් වීදුරු පෙට්ටියෙ හිටි‍යැයි කියල කියන්නෙ. ඔන්න මට ඒක නම් මතක නෑ....
ඉතින් මේ විදිහට සෙම තියෙන එකා නිතරම කූල් බොන්න ගන්නව කියන්නෙ ඉතින් ආයෙත් අහන්න දෙයක්ද. මාසෙකට දෙකකට සැරයක් ලොකුවට ලෙඩක් හැදෙනව මයි. ඒත් වැඩේ කියන්නෙ ඉස්කෝලෙ නොගිහින් ඉන්න තරම් සිරාවට ලෙඩේ වැඩි වෙන්නෙ නැති එකනෙ. එහෙම උනා නම් කොච්චර ආතල්ද.

ඉතින් මෙහෙම ලෙඩ වෙනකොට මාව එක්කරගෙන යන්නෙ ඒ කාලෙ ගාල්ලෙ හිටපු ප්‍රසිද්ධ ළමා රෝග විශේෂඥයෙක් වුනු දොස්තර හරේන්ද්‍ර සිලව ලඟට. ඒ කාලෙ එයා ගාල්ලෙ නම් ප්‍රසිද්ධයි. පස්සෙ කාලෙක ගාල්ලෙන් කොළඹට ඇවිත් TV එකෙත් එක එක වැඩසටහන් වලට පෙනී හිටින්න පටන් ගත්තට පස්සෙ තමයි ගොඩක් ජනප්‍රිය උනේ. නිකමට ගූගල් කරල බලනකොට තමයි දැක්කෙ දැන් එයා මහාචාර්ය කෙනෙක් කියල.
ඉතින් මට අසනීප වෙච්ච ගමන් තාත්ත ගිහිල්ල එයාව චැනල් කරන්ව. කොටින්ම කිව්වොත් මම එයාගෙ හොඳම කස්ටමර් කෙනක්. එයාට මගේ නම හිටන් හොඳට කට පාඩම්. හමදාම බෙහෙත් දුන්නෙත් කටපාඩමෙන්ද දන්නෙ නෑ. හික්ස්!!!

ඒ වගේම තමයි දොස්තර හරේන්ද්‍ර මහත්තයට තිබුන අතඇරගන්න බැරි එක පුරුද්දක්. ඒක තමයි හමදාම ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවට කොකා කෝල එකක් මෙසෙ උඩ තියාගෙන ස්ට්‍රෝ එකෙන් ටිකෙන් ටික බොන එක. මම බෙහෙත් ගන්න යනකොට හැමදාම ඔය කොකා කෝල එකනම් වරදින්නෙ නෑ.
අනිත් පොඩි එවුන් බෙහෙත් ගන්න ගියහම දොස්තරගෙ වෙද නලාවයි( ස්තෙතස්කෝප් ද මොකක්ද කියන්නෙ ) ,ටෝච් එකයි අරකයි මේකයි හැම එකම මැජික් බලන්ව වගේ බලනවනෙ. මට නම් ඔය මොකක්වත් වැඩක් නෑ, මම ගියපු ගමන් බලන්නෙ කොකා කෝල එක දිහා.
මුල් හරියෙ නොම්මරයක් ලැබුනොත් මම යන වෙලාවට බෝතලේ ෆුල්. අන්තිම හරියෙ නොම්මරයක් නම් ඉතින් ඉවර වෙන්න ඔන්න මෙන්න. පැය දෙකක් තුනක් තිස්සෙ ඕක කොහොම බොනවද මන්ද.
වැඩේ කියන්නෙ මේ මනුස්සය කොකා කෝල එකෙන් උගුරක් බොන ගමන් තමයි තාත්තට කියනෙ මට කූල් ජාති එහෙම බොන්න් දෙන්න එපා, අයිස් ක්‍රීම් කන්න දෙන්න එපා කියල. මට ඒ කාලෙ ඕකට මාර ජුවල් (මාරයියගෙ ජුවෙල් එහෙම නෙවෙයි ඔන්න )
වෙන වැරැද්දක් නම් නෑ. හැමදාම බොහොම කරුණාවෙන් කතා කරල ඉස්කෝලෙ විස්තර එහෙමත් අහන ගමන් තමයි බෙහෙත් දෙන්නෙ. අනික මමත් ඉතින් රෙගියුලර් කස්ටමර් කෙනෙක්නෙ. හැමදාම පොඩි පෙප් ටෝක් එකක් දානවමයි.

ඉතින් ඔහොම යනකොට එක දවසක් මෙයා මගෙන් ඇහුව ලොකු උනහම කවුරු වෙන්නද කැමති කියල. ඕනම වැඩි හිටියෙක් පොඩි එකෙක්ගෙන් අහන බොහොම සරළ ප්‍රශ්ණයක්නෙ.
ඒත් ඉතින් කොට්ටෝරුවට වරදින්නෙ කෙහෙල් ගහට කොටපු දවසට කියන්න වගේ දොස්තරටත් වැරදුනෙ මට ඔය ප්‍රශ්ණෙ දාපු දවසෙ තමයි.හික්ස්!!!
මම පට ගාල කිව්ව "දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න" කියල.
විශේෂඥ මහත්තයටත් ෆුල් හැපී. පිටිපස්සට වෙලා හිටගෙන හිටපු අපේ තාත්තටත් හැපීද මන්ද.
"ඒ මොකද පුතා ඒ? ලෙඩ්ඩුන්ට බෙහෙත් දෙන්න ඔච්චරම ආසද?" මෙයා තවත් හුරතල් වෙන්න හදනව.
"නෑ..නෑ... එතකොට මට ඕන වෙලාවක කොකා කෝල බොන්න පුලුවන්න්නෙ....." මමත් බොහොම ලාමක විදිහට උත්තර දුන්න.
දොස්තරට කොහොමද දන්නෙ නෑ. ඒත් පැත්තක හිටපු අපේ තාත්තටයි නර්ස්ටයි නම් බකස් ගාල හැපී සාගරයයි.හික්ස්!!!

සාමාන්‍යයෙන් මගේ දඟ වැඩ වලට හිනා වෙන්නෙයි තරහ වෙන්නෙයි අපේ අම්ම තමයි. තාත්ත නිතරම නියුට්‍රල් එකේ හිටියෙ. ඒත් එදා නම් ගෙදර එනකොට බස් එකේදිත් තාත්ත කීප සැරයක්ම තනියම හිනා වුනා කියල මතකයි.
එදා ඉඳල මම බෙහෙත් ගන්න යනකොට දොස්තරගෙ මේසෙ උඩ අර සුපුරුදු කොකා කෝල බෝතලේ පේන්න තිබුනෙ නෑ. ඒ පුරුද්ද අතඇරියද, එහෙමත් නැත්තං චැනලින් ලිස්ට් එකේ මගේ නම දැකපු ගමන් බෝතලේ මේසෙ යට හැංගුවද කියන එකනම් මට තාමත් අභිරහසක්.
ඔය කොළඹදි මහාචාර්ය තුමාගෙන් බෙහෙත් ගන්න ගියපු කෙනෙක් ඉන්නවනම් අපිට දැන්ගන්නත් එක්ක කියන්නකො තාමත් ලෙඩ්ඩු බලනකොට ඒ කොකා කෝල බෝතලේ මේසෙ උඩ තියෙනවද කියල.
එහෙම නම් ආයෙත් මොකක් හරි පරණ කුණුගොඩක් ඇදල මතක මංපෙතේ අතුරනතුරු සයොනරා!!!!!!

පිංතූර තික අහුල ගත්තෙ මෙතනින්.
http://farm3.static.flickr.com/2581/3819406710_2dc1bf1057.jpg
http://www.colastuffusa.com/images/products/8241695_1463088.jpg

Wednesday, June 16, 2010

ඔන්න මම ආයෙමත් අවෝ!!!!!!

ඔන්න අද කාලෙකට පස්සෙ ආයෙමත් බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් දාන්න ලබුන. අන්තිම පෝස්ට් එක දාල මාසෙකටත් ලඟයි. හැබයි නොලිය හිටියෙ කම්මැලි කමට කියල නම් හිතන්න එපා.
පහුගිය සති තුනේ මම පුහුණුවීමකට, සිංහලෙන්ම කියනව නම් Training එකකට පිට ගිහිල්ලයි හිටියෙ. ඉන්ටර්නෙට් පහසුකම් එහෙම නැති බොහොම දුශ්කර පලාතකට නම් නෙවෙයි (මෙහේ එහෙම තැන් තියෙනවද දන්නෙත් නෑ). ඒත් ටෝකියෝ වල ඉඳල ටිකක් දුර පලාතකට තමයි ගියේ.
මගේ උපාධිය ගන්න නම් ඉගෙනගැනීම විතරක් මදි, තමන් ඉගෙන ගත්තු දේ තවත් කෙනෙකුට උගන්නන්නත් පුලුවන් වෙන්න ඕන.ඉතින් මටත් සති තුනක් තිස්සෙ වෙනත් කැම්පස් එකකපළවෙනි වසරෙ සිසුන්ට නෙට්වර්කින් ගැන පාඩමක් කරන්න සිද්ධ උනා. මම පිටරට කෙනෙක් නිසා ළමයිනුත් මගේ හැම හැසිරීම දිහාමක් හොඳින් බලාගෙන ඉන්නව. වරදුනොත්නෝන්ඩියනෙ. ඒත් සම්හර වෙලාවට වචන වැරදිච්ච තැන් වලදි කවුරුවත් හිනා උනේ නම් නෑ.( ජප්පොන්ට ජපන් වලින් උගන්නනව කියන්නෙත් සෙල්ලං කෙළියක්ද )


ඔය තියෙන්නෙ මම උගන්නපු පන්තිය. ඉස්සරහින් හිටගෙන ලොක්ක වගේ ඉන්නෙ කවුද කියල කියන්න ඕන නෑනෙ.මාව පොඩියට පේන එකක් තමයි ඔය තෝරල බේරල දැම්මෙ.

කොහොමින් කොහොමින් හරි ජාමෙ බේරගෙන ඉගැන්නුවයි ඉයමුකො. ඔය වගේ පිට තැනකට ගියහම සමහරු නම් දවස තිස්සෙම මූණු පොතෙයි ට්විටර් එකෙයි ලොග් වෙච්ච ගමන්නෙ.මමනම් ඉතින් ලැබුනු චාන්ස් එකෙන් සම්පූර්ණ ප්‍රයෝජනේ අරගෙන නිවාඩු පාඩු වෙලාවට හතර වටේම ඇවිදින්න ගියා. අතින් ගෙවාගෙන ට්‍රිප් යනව වගේද මෙහෙම නිකන් ඇවිදින්නලැබෙනකොට. ඉන්ටර්නෙට් පාවිච්චි කරේ මේල් චෙක් කරන්න විතරයි. ඉතින් ඒ නිසා බ්ලොග් ලිව්වෙත් නෑ. කමෙන්ට් වලට රිප්ලයි කලෙත් නෑ. රිප්ල්යි නොකරපු කමෙන්ට් ටිකක් තියෙනව.
මේ පොස්ට් එක දාපු ගමන් ඒවටත් රිප්ලයි කරන්න කියලයි හිතාගෙන ඉන්නෙ.මට ඊලඟ මාසෙත් මේ වගේ සති දෙකක ට්‍රේනින් එකක් තියෙන්ව වෙනත් තැනක. ඒකටත් ගිහිල්ල ඇවිල්ලම ඒලබපු අත්දැකීම් ගැන වෙනම ලිපියක් ලියන්නම්කො.

අද මොනවම හරි ලියනව කියල හිතාගෙන ආවට මොකද, දැන් මහා කම්මැලි කමක් දැනෙනව. කාලෙකට පස්සෙ ලියන්න ගත්තු නිසාද මන්ද. ටික කාලයක් සද්ද නැතුව හිටියෙ මොකද කියල අද පැහැදිලි කරානෙ. ඒ නිසා මගේ කම්මැලිකමටත් ඉඩ දීල මේ ලිපිය මෙතනින් නවත්තනව. ඒත් හෙටනම් ශුවර් එකටම පරණ කතාවක් අරගෙන එනව එනවමයි.
පොඩි කාලෙ බෙහෙත්ගන්න ගිහිල්ල දොස්තරටත් ඇඩ්‍රස් නැති කරපු කතාවක් තමයි හෙට ලියන්න කියල ඉන්නෙ.
අද කම්මැලි කමට කතාවක් නොකිව්ව එකට තරහ ගියපු අය ඉන්නවනම් ඔය පහලින් තියෙන කොටුවෙ මට බැනල මොනව හරි ලියල යන්නකො.
ඒත් හෙටනම් කතාවක් කියනවමයි. ශුවර්.