Thursday, April 29, 2010

බැරි මරගාතෙ ලියන ලිපිය

ලාවට උණ ගතියක් එක්ක කටහඬත් නිකන් "අබර තබර නාබර" වෙලා. අද ඉඳල සතියක් එක දිගට නිවාඩු තිබුනත් ඒ නිවාඩුවටත් කෙල වෙන්න වගේ යන්නෙ. මටමමයි වෙන්නෙ!! හික්ස්!!!
ඒ නිසා ටිකක් කලින් නිදාගන්න ඕන කියල හිතුව. ඒත් අප්ප නින්ද යන්නෙ නෑනෙ!!! බ්ලොග් එක මතක් වෙනව!!! ඉතින් ඒ නිසා මොනවම හරි ලියල යන්න ඕන කියල හිතුව. අනේ මන්ද මමත් මේ බ්ලොග් කෙරුවාවට ඇබ්බැහි වීගෙන යන්වද කියල.
මේක කෙටි සටහනක් වෙන්න බොහෝ විට ඉඩ තියෙන නිසා පොත් ගැන ඊලඟ එපිසෝඩ් එක වෙන දවසක ලියන්නම්.
ලියන්න දේවල් මහා ගොඩක් හිතට ආවත් ඒ හැම එකක්ම මහා පතරංග ජාතකේ වගේ දිගට ලියන්න පුලුවං දිග කතා. මටත් ඉතිං ශෝට් ඇන්ඩ් ස්වීට් ලියන්න බෑනෙ. මමත් ඔය ජාතකේ කියවලනම් නෑ. කියවල බලන්න ආසයි. දන්න කෙනෙක් ඉන්නවනම් විසතර ටිකක් කියන්නකො.හික්ස්!!!

ලියන්න කියල කෙටි මාතෘකාවක් කල්පනා කරනකොට තමයි අවුරුදු දෙකකට විතර කලින් බලපු Film එකක් ගැන මතක් උනේ. මගේ යාලුවොත් මේ Film එක ගැන අහල නොතිබුණු නිසා ලංකාවෙ එච්චර ජනප්‍රිය වෙලා නෑ කියල හිතුන. ඒ නිසා බලන්න කැමති අයට පොඩි හඳුන්වා දීමක් විදිහට මේ ලිපිය ලියන්නම්කො.

Spanglish (2004)


සමාජ තල දෙකක සංස්කෘති දෙකක පවුල් දෙකක් එකට ජීවත් වෙනකොට කොච්චර නම් හැලහැප්පීම් සිද්ධ වෙනවද. ඒ සිද්ධීන් ඉතාම දක්ශ ආකාරයට රූප රාමුවකට ගොනු කරල නිර්මාණය වුනු ඉතාම සංවේදි කතාවක් තමයි Spanglish කියන්නෙ. සමාජ සබඳතා,මාපිය දූදරු සබඳතා, අඹුසැමි සබඳතා වගේම ඒ අතර දෝලනය වෙන ආදරය, වෛරය, ඊර්ෂ්‍යාව වගේ හැඟීම් බොහොම ලස්සනට කතාවක් විදිහට වියමන් කරල තියෙන ලස්සන Film එකක්.
අපි කවුරුත් දන්න Adam Sandler සහ Téa Leoni එක්ක සුරූපී නිලි Paz Vega ගෙ අති විශිෂ්ඨ රඟපෑම එක්ක කිසිම කම්මැලි කමක් නැතුව බ්ලන්න පුලුවන්. කතාව බලල ඉවර වෙනකොට අපේ ජීවිතේ අපි වැඩිය කලපනා නොකරන සුළු සුළු දේවල් ගැන තව ටිකක් කල්පනා කරන්න හිත යොමු කරන විදිහෙ කතාවක්.කතාව ඉවර වෙලත් ඔයාල තව ටික වෙලාවක් ඒ විදිහටම වාඩිකරල තියන්න පුළුවන් විදිහෙ අවසානයක් තමයි තියෙන්නෙ.

මට හොයාගන්න පුළුවන් වුනු හොඳම Torrent එකටත් ලින්ක් එකක් දැම්ම ඕන්න. මෙතනට කොටන්නකො.
Comedy කියන Category එකට දාල තිබුනට මේක කොමඩියක් විතරක්ම නෙවෙයි.
මේක බලල නැත්තෙ මගේ යාලුවො ටික විතරක් නම් ඔන්න මට දොස් කියන්න එපා.මම දන්නවැයි ලංකාවෙ ජනප්‍රිය Film මොනවද කියල. මම වෙලාවවක උන් ටික අල්ලල දෙන්නම් බ්යිට් කරන්න. හික්ස්!!!
පොත් ගැන කතාව ඊලඟ දවසෙ ලියන්නම්. සුවර්!!!!
දැන්වත් මට නින්ද යයිනෙ.හික්ස්!!!

Tuesday, April 27, 2010

පොත් සමග ජීවිතේ


මම පොත් කියවන්න පටන්ගත්තු හැටි ගැන කලින් ලිපියෙ කිව්වනෙ. ඉතුරු ටික ලියන්න කියල අද හවස් වරුවෙම හිතාගෙන හිටියට චේතනා අක්ක බ්ලොග් එකේ දාල තිබුණු සිංදුවක් නිසා මේ ලිපිය ලියන්න හිත හදා ගන්න බැරි වුනා. සිංදුවෙ පද මාලාව කොච්චර හිතට කා වැදුනද කියවනම් පැය 6ක් විතර එක දිගට ඒක් ඇහුව. මම හිතන්නෙ පනස් සැරේකට වඩා අහන්න ඇති. මේ ලිපිය ලියන්න කියල කොම්පුටරේ ලඟ ඉඳ ගත්තට පහුගිය පැය 6 පුරාවටම වෙනත් ලිපි වෙනුවෙන් Comment පහ හය කට වඩා ලියාගන්න බැරි වුනා.
කොහොම හරි Focus කරල මේ ලිපියත් ලියන්න ඕන.

අම්මගෙ තල්ලුවත් එක්ක පටන් ගත්තු පොත් කියවීම අල්ලපු ගමේ පුස්ථකාලෙ (අපේ ගමට එකක් තිබුනෙ නෑ), හික්කඩුවෙ මහජන පුස්ථකාලෙ හැම පොතක්ම වගේ කියවල ඉවර කරත් නවත්තගන්න බැරි වුනා. නවකතා, පරිවර්තන, චරිතාපදාන වගේ අතට අහුවෙන් ඕනම ජාතියෙ පොතක් කියෙව්ව. ඔය අතරෙ ගෙදර පොත් එකතුවත් පොත් 200 විතර වෙනකන් වැඩි වුනා.
මට රස විඳින්න ටිකක් අමාරු වුනේ රුසියානු පොත් විතරයි. මම දන්නව රුසියානු සාහිත්‍ය කියන්නෙ ලෝකෙ තියෙන හොඳම පොත් එකතුවක් තියෙන සාහිත්‍යයක් කියල. ඒත් මොකක්ම හරි හේතුවක් නිසා රුසියානු පොත් වලට මගේ එච්චර කැමැත්තක් තුබුනෙ නෑ.කොටින්ම කිව්වොත් මම "මක්සිම් ගෝර්කි" ගෙ "අම්මා" කියන පොත තාමත් කියවල නෑ.හැබැයි මගේ කැමතිම පොත් ලිස්ට් එකේ මුල්ම හරියෙත් එක රුසියානු පොතක් තියෙනව."සැබෑ මිනිසෙකුගේ කතාවක්" කියන පොත.

කොහොමින් කොහොමින් හරි ඉගෙනීමත් කඩාකප්පල් වෙනකං පොත් කියෙව්ව. මං හැමදාම පන්තියෙ 10 වෙනිය ඉඳල 15 වෙනිය අතර තමයිහිටියෙ.ඒ කාලෙ මට ඕන වෙලා තිබුනෙ ලොකු උනහම පොත් කඩේක වැඩකරන්න. එතකොට කඩේට එන පොත් සේරම නොමිලේ කියවන්න පුලුවන්නෙ. හික්ස්!!!!
ඒ කාලෙ මට ගෙදර ඉඳන් බත් කනකොට කියවන්න මුකුත් නැත්තං බත් ටික බඩට යවාගන්න බෑ. සමහරුන්ට අර හොදි නැතුව බත් කන්න බෑ වගේ තමයි. හික්ස්!!!!
හැබයි ඔය කියවන තරමක් කියෙව්වෙ සිංහල පොත්. ඒ දවස් වල මගේ කඩුව මොට්ට වෙලා කියල කියනවටත් වඩා හොඳටම මලකඩ කාල මිට විතරක් ඉතුරු වෙලා තිබුන කියල කිව්වොත් තමයි හරි. වාර විභාගෙකට ඉංග්‍රීසි වලට ලකුණු 40කට වඩා ගත්තනම්, ඒ මිස්ට එකතුව වැරදිච්ච වෙලාවට විතරයි.හික්ස්!!!!

පොත් සල්ලි වලට ගන්නව කියන්නෙ ඉතින් තනියම කියවන්න බෑනෙ. යාළුවොන්ටත් දෙන්න ඕනනෙ. එහෙම දීල ගොඩක් කල් යනකොට මට පොතදුන්නු කෙනා මතක නෑ.‍යාළුවටත් පොතේ අයිතිකාරය මතක නෑ. ඔහොම සිද්ධි නිසා 10 වසර වෙද්දි මගේ පොත් එකතුව 100 විතර වෙනකන් අඩු වුනා. ඒ එක්කම Film බලන Game ගහන පිස්සුවකුත් හැදුනු නිසා පොත් එකතුව ගැන තිබුණු සැලකිල්ලත් ටිකක් අඩු වුනා කියල කියන්න පුලුවන්.

එක දවසක් පොත් කබඩ් එක ඇරල බලන කොට පොත් ටිකට වෙලා තියෙන දේ ගැන මහා දුකක් ඇති වුනා. මං කැමතිම පොත් ටිකට වෙච්චි දෙයක් නෑ. ඉතුරු පොත් ටික දාගත්ත පෙට්ටියකට. අරගෙන ගිහිල්ල දුන්න දහම් පාසලට. මම ගියේ බොහොම පොඩි දහම් පාසලකට. දහම් පාසලෙත් පුස්ථකාලයක් පටන්ගත්තෙ මම දුන්න ඒ පොත් ටිකෙන් තමයි. මගේ ලඟ ඉතුරු වුනේ දහම් පාසලකට දෙන්න බැරි විදෙහෙ කතා තිබුණු පොත් කීපයකුයි අර මුලින් කිව්ව "පියාසර අංක 401"කියන පොතයි විතරයි. පොත් ගන්න එකත් සම්පූර්ණයෙන්ම නැවැත්තුව. යාළුවොන්ගෙන් ඉල්ලගත්තු පොතුයි ඉස්කෝලෙ පුස්ථකාලෙ පොතුයි විතරයි කියෙව්වෙ.

පොත් මිලදී ගැනීමයි පොත් කියවිල්ලයි ආයෙත් පරණ ට්‍රැක් එකටම ආවෙ ඊටත් අවුරුදු දෙකහමාරකට විතර පස්සෙ. ඒ කියන්නෙ O/L ඉවර වෙලා A/L පටන්ගෙනත් කාලයක් ගියාට පස්සෙ. ඒ කතාව ඊලඟ ලිපියෙන් ලියන්නම්. ලියනව කිව්වොත් ලියනව සුවර්. ඒක ලියනකං ඔය පහලින් තියෙන කොටුවෙ එක දාල යන්නකො.
මේ පොත් ගැන ලියන ලිපියෙ එච්චර රසවත් බවක් නෑ කියල හිතෙන්ව.ඒත් පටන් ගත්තු දේ ලියල ඉවර කරන්නත් ඕනනෙ.
දැන් ආයෙත් අර සිංදුව අහන්න ඕන.

Tuesday, April 27, 2010

පොත් සමග මම

අද ඉන්ටර්විව් එකකට ගියා. ඒක ඉවර වෙන්නත් කලිංම ඒකට කෙළ වෙච්ච බව තේරුණු නිසා කෝච්චියෙ එනකොටත් හිත අවුල් වෙලා හිටියෙ. උන්න හැටියට මළා මදැයි කියල,අවුල් වෙච්ච ඉන්ටර්විව් එක අමතක කරන්නත් එක්ක පටන්ගත්ත මගේ විනෝදාංශෙ. ඒ කියන්නෙ අතීතාවර්ජනය. ඒකත් හරියට ට්‍රැක් පැනපු කැසට් ටේප් එකක් වගේ එකම දේවල් රිපීට් වෙන,සමහර තැන් ප්ලේ කරනම බැරි මහා අවුල් ජාලයක්. ඒ නිසා අද මොන්ව ලියවෙනවද කියල බලාගන්න වෙන්නෙ ලියල ඉවර වෙලා තමයි. මේ සටහනට ගැලපෙන මාතෘකාවක් දාන්න වෙන්නෙත් සටහන ලියල ඉවර වෙලා නැවත වතාවක් කියවල බැලුවහම තමයි.

ඒත් ස්ටේශන් එකේ ඉඳල Room එකට එනකන් බයිසිකලේ පදිනකොටත් නැවත නැවත මතක් වුනේ මම කියවපු පොත් ගැන. ඒ නිසා මේ සටහනත් බොහෝ විට පොත් ගැන වෙන්න ඉඩ තියෙනව.

පොත් ගැන කියනවනම් හෝඩි පොතත් කියවන්න ඇති(ඒත් මතක නෑනෙ ),ඔය 2,3,4 පන්ති ව්ල ඉන්න කොට ඉස්කෝලෙ තෑගි ප්දානෝත්සවයෙදි පොත් හම්බවෙලා තිබුනත් ඒ මොනවද කියල හරි හැටි මතකයක් නෑ. මට ලැබුනු පොත් වලින් මතක තියෙන මුල්ම පොත් තමයි "මුතුබෙලි අක්කයි නගෝ හත්දෙනයි" කියන පොතයි අර යකඩ පොල්ල කණේ ගහගෙන වැඩ දාන වානරයගෙ කතාව තියෙන පොතයි. ඔය පොත් දෙකම රූප වැඩියෙන් තියෙන, වචන අඩුවෙන් තියෙන පොත්. ශ්ෂ්‍යත්ව පන්තියෙ 4 වසරෙ ඉඳල 5 වසරට ඇතුල් වුනු මුල්ම මාසෙ විභාගෙ 1,2,3 වෙනියට තෑගි දුන්න. ඔය පොත් දෙක තමයි පළවෙනියට ලැබුනු තෑග්ග.

හැබැයි මම පළවෙනිය වෙන බව දන්නවනම් සර් පළවෙනි තෑග්ගට දෙන්නෙ "සිරිත් මල්දම" යි "හොඳ ළමයෙක් වෙයන් පුතේ" කියන පොත් දෙක...හික්ස්!!!!
මගේ 5 වසෙ ඉන්න කාලෙ වැඩ ගැන ඉතින් ඔයගොල්ලොත් දන්නවනෙ.දන්නෙ නැත්තං මේ ලිපි තුන බලල ඉන්නකො.
පුංචි පහේ මං
කජු කෑමත් ලේසි නෑ
මිසොං ඉම්පොසිබොල් කජු කෑම


කොහොමින් කොහොමින් හරි ශිෂ්‍යත්වෙත් ඉවර උනා කියමුකො. ශිෂ්‍යත්ව පන්තියෙ ළමයින්ගෙන් වැඩිම ලකුණු, ඉස්කෝලෙන් දෙක(ඉස්කෝලෙන් වඩිම ලකුණු ගත්තු හාදයත් ඕං කාලෙක ඉඳල සිංහලෙන් බ්ලොග් ලියන බ්ලොග් ලොක්කෙක් ) , දිස්ත්‍රික්කෙන් 16. සෙල්ලංද කොල්ලෝ කිව්වලු.
මමත් දැං 6 වසරෙ බොහොම තැනක් තියෙන කොල්ලෙක්. ගෙදර ගියපු ගමන් අම්මට දැම්ම ඉල්ලීමක්
"මටත් දැන් ලොකු පොත් කියවන්න ඕන. ඒ නිසා පොත් දෙක තුනක් ගෙනැල්ල දෙන්න."
අම්ම කිව්ව"හරි.ඒත් අලුත් පොත් ගන්න කලින් මේ පොත කියවන්න."

මොකද දන්නවද ඒ පොත. "පියාසර අංක 401"
ලෝක ගුවන් මගී පවාහනයේ ඉතිහාසය වෙනස් කරන්න හේතු වුනු 1972 දි සිද්ධ වුනු ගුවන් අනතුරක් ගැන ඇත්ත වාර්තා ඇසුරෙන් ලියවෙච්ච පොතක සිංහල පරිවර්තනය. මහා ලොකු පොතක් නෙවෙයි පිටු 150,200 විතර පොතක්.ඒත් ඒ කතාව කොච්චර හිතට අල්ලල ගියාද කිව්වොත් එක දිගට දෙපාරක්ම කියෙව්ව මතකයි.
ඒ ගුවන් අනතුර ගැන විස්තර දැනගන්න ආසයි කියල හිතෙන්වනම් මෙතනට කොටන්න.
"පියාසර අංක 401" නමින් සිංහලට පරිවර්තනය වුනු පොත කඩ්ඩෙන් කියවන්න ආසනම් මෙතනට කොටන්න.

අම්මගෙ ඊලඟ පඩි දවසෙ ලැබුන රුපියල් 300ක්.තාත්ත එක්ක ගියා ගාල්ලෙ ළහිරු පොත් හලට. තාත්ත කතා පොත් කියවල තිබුණු කෙනෙක් නොවන නිසා( තාත්ත කියවල තිබුනෙ රොබින්සන් කෲසෝ විතරයි.එදා කඩේ ඒ පොත තිබුනනම් මට ඒක ගන්න වෙනව සුවර්..හික්ස්!!!) මට කැමති පොතක් ගන්න අවසර තිබුන.
ඒ කාලෙ TV එකෙත් ගියානෙ ටාසන් කතාව. මම පැනපු ගමන් ගත්ත කිරි ටොයිය වගේ දිලිසි දිලිසි තිබුණු "ටාසන්ගේ වනසිව්පාවෝ"කියන පොත. තව පොතක් ගන්න සල්ලි ඉතුරුයි. ටාසන්ට එහා පැත්තෙ තිබුනු පොත ගන්න ඕන කියල හිතුන. මම කොච්චර වාසනාවන්තද කියන්ව නම් ඒ අහම්බෙන් ගත්ත පොත තමයි එදා මෙදා තුර මගේ ප්‍රියතම පොත් වලිනුත් මුල් තැන ගන්න පොත.
මොකක්ද දන්නවද "සුදු ගෝනා"!!!!!!!
මේ පොත් දෙක බොහොම ආසවෙන් කියෙව්ව.
ඊට පස්සෙ මාසෙ සල්ලි වලින් ඉතින් නොවැරදීම "සුදු වැද්දා"!!!!!.ඒකත් එක්ක "නොදැමුණු ටාසන්"
ඊට පස්සෙ මාසෙ"විජයග්‍රාහී කෝනාන් නොහොත් මකරාගේ හෝරාව" සමග "ඩ්‍රැක්‍යුලා"!!!!!!!!!!!!
කොහොමද පොඩි එකාගෙ චොයිස්.සේරම ලොමු ඩැහැගන්වන වීර කතා...හික්ස්!!!

මට මගේ පොත්, ගත්තු පිළිවෙලට මතක ඔය ටික විතරයි.
අන්තිමට ලිපිය පොත්, ගැනම වුනා නේද. මගේ පොත් කියවිල්ල ගැන තව මහා ගොඩක් ලියන්න දේවල් ගලාගෙන ආවත් ඒ ටික පස්සෙ දවසක ලියන්නම්. හැබැයි ඊට කලින් කියන්න ඕන මම මහාලොකු සම්භාව්‍ය ගණයෙ පොත් ගොඩක් කියවල නෑ.කියවපු තරමක් කියෙව්වෙ වීර කතා වල පරිවර්තන. සම්භාව්‍ය ගණයට වැටෙන පොත් බොහොම ටිකයි කියෙව්වෙ. ඒ නිසා බර පතල විචාර ලිපියක්නම් බලාපොරොත්තු වෙන්න එපා ඕං.
ඒත් එතනින් පටන් ගත්තු පොත් කියවීම මගේ ජීවිතයට මහා දැනුම් සම්භාරයක් එකතු කරා.
ඒත් එකම එක පරිවර්තකයෙකුට නම් ටිකක් විතර බනින්න දහසක් තියෙනව.ඒක ඊලඟ ලිපියෙ ලියන්නම්කො. ලියන්ව කිව්වොත් ලියනව සුවර් මයි.
දැනට ඔය පහලින් තියෙන කොටුවෙ එක දාල යන්නකො.

Friday, April 23, 2010

මිසොං ඉම්පොසිබොල් කජු කෑම


කජු කන එක මිසොං ඉම්පොසිබොල් වලට වඩා සිරා ගේමක් වෙච්චි හැටි කලින් ලිපියෙ ලිව්වනෙ. තාම කියෙව්වෙ නැත්තං මෙතනින් බලන්න. අද ලියන්නෙ මගේ ප්ලෑන නිකං කිරි ගහට උල් පිහියෙන් ඇන්න වගේ සිරාවට වැඩ කරපු හැටි.( දන්න කෙනෙක් කියන්නකො ඔතන ඔය කිරිගහ කියන්නෙ රබර්ද, පැපොල්ද නත්තං අරලියද කියල... හික්ස්..)

ඔන්න අම්ම කජු ටික ගෙනැල්ල සුපුරුදු විදිහටම දැම්ම ෆ්‍රිජ් එකේ. පහුවෙනිද හැමෝම TV බලන වෙලාවක ගත්ත කබඩ් එකෙන් එක කජු බෑග් එකක්. ඇල්ලුව හැමෝටම. අම්ම ඉතිං පුතණ්ඩිය ගැන දන්න නිසා මුකුත්ම නොකිය හිමීට නැගිටල ගියා. මම දන්නවනෙ ඒ ගියේ ෆ්‍රිජ් එක චෙක් කරන්න කියල. මමත් ඉතිං මුකුත් නොදන්න ගානට අනිත් අයට කජු ඇල්ලුව. අම්ම ආපහු ආපු ගමන් ඇහුවෙ කොහෙන්ද මේ කජු කියල. මමත් ඉතිං බොහොම අහිංසක විදිහට කිව්වව මාස දෙකක පොකට් මනී එකතු කරල ඒකෙන් කජු 100ක් ගෙනාව කියල. හතර දෙනාම (පුංචිත් ඒ කාලෙ අපි ගෙදර ) කජ්ජක් දෙකක් අරගෙන වැඩි හරිය මට ඉතුරු කරා. පවුනෙ පොඩි එකා. මමත් TV බල බල මගේම කියල සල්ලිවලට ගත්තු කජු ටික රස කරකර කන්න ගත්ත.

ඊලඟ දවසෙ ඉතුරු කජු බෑග් එකත් ඇල්ලුව. එදා අම්ම ෆ්‍රිජ් එක චෙක් කරන්න ගියෙත් නෑ. නිකමට ඇහුව කොහෙන්ද කියල.මම කිව්ව ඉතුරු කරපු සල්ලි වල ඉතුරු බාගෙන් තමයි මේ කජු ටික ගත්තෙ කියල. එදත් වැඩි කොටහ මට. මගේ යක්ශ ප්ලෑන වැඩ කරයි වගේ.

ඔන්න ඊට පස්සෙ දවස තමයි මගේ ගේම දෙන දවස. එදා කලින්ම ෆ්‍රිජ් එකේ තිබුනු කජු ටික ඊට කලින් දවසෙ කජු කාල ඉතුරු කරපු බෑග් එකට දාල,හිස් කජු බෑග් එක තිබුනු තැනම තිබ්බ.නිතරම ෆ්‍රිජ් එක අරින වහන වෙලාවට කජු ටික පේන්න තිබුනොත් පොඩි එකාට කන්න හිතෙයි කියල බයටද කොහෙද අම්ම කජු තියන්නෙ ෆ්‍රිජ් එකේ යටම හරියෙ වැඩිය නොපෙනෙන තැනක. කජු ටික තියෙන්වද කියල විශේෂයෙන් බැලුවොත් මිසක් නිකන් ෆ්‍රිජ් එක අරින වහන වෙලාවට කජු ටික තියෙන්වද නැද්ද කියල පේන්නෙ නෑ.

රෑ කට්ටියම TV බලන වෙලාවට හිමීට ගිහිල්ල ඇල්ලුව කජු බෑග් එක. සුපුරුදු විදිහටම අහනවනෙ කොහෙන්ද කියල. බොරුත් නොකියවෙන විදිහට සිරා උත්තරයක් රෙඩි කරගෙන තම්යි හිටියෙ.
"කලිංම ගෙනැල්ල ෆ්‍රිජ් එකේ දාල තිබුනු කජු"
කවුද ගෙනාවෙ කියල ඇහුවෙ නෑනෙ.... හික්ස්...
සුපුරුදු විදිහටම හැමෝම ටික ටික අරගෙන වැඩි කොටහ මට ඉතුරු කරා. පවුනෙ අහිංසක පොඩි එකා.

එතකොට අම්ම කියනව "මේ කජු කලින් දවස් දෙකේ කාපුවට වඩා රසයි. මීට පස්සෙ කජු ගන්නවන්ම් මේ කජු ගත්ත කඩෙන්ම ගන්න"කියල.
අම්ම කෑම හදන්න දාන්නෙ ඉස්තරම්ම බඩුනෙ.
අම්ම කජු ගන්න කඩේ දන්න නිසා මමත් "හාං!!!!" කිව්ව.

මට ෆුල් සැටිස්. මගේ ප්ලෑන හිතුවටත් සඩා හොඳට වැඩ කරා. දැන් තියෙන්නෙ රිසල්ට් එනකන් ටිකක් ඉවසීමෙන් බලං ඉන්න එක විතරයි.

පහුවෙනිද සෙනසුරාද නිවාඩු දවස. ශිෂ්‍යත්ව පන්ති පටන් ගන්න කලින් අම්මල කෑම හදන්න ගන්නවනම් හොඳයි. මටත් ඕන වෙලා තිබුනෙ මං ගෙදර ඉන්න වෙලාවකම වැඩේ පත්තු වෙනව බලන්න. එතකොටනෙ Live Show එකත් සමග උපරිම රසය විඳින්න පුලුවං.

ඔන්න අම්මයි අක්කයි පුංචියි කුස්සියෙ බිබික්කං (පොල් කේක්) හදන්න ලේස්ති වෙනව. තාත්තත් ඒ පැත්තෙම වෙන මොකක්ද වැඩක්. මතක නෑ මොකක්ද වැඩේ කියල. ෆුල් ඕඩියන්ස් එකම කුස්සියෙ. මම සාලෙ TV බල බල හිටියට කණ තිබුනෙ කුස්සියෙ. කොයි වෙලාවෙ වැඩේ පත්තු වෙයිද කියල හිත හිත ඉන්නකොට ඔන්න ඇහෙනව........
පුතා..... කොල්ලෝ............මෙහාට එනව!!!!

කටහඬේ සංඛ්‍යාතය තීව්‍රතාවය ධ්වනි ගුණය සේරම හරි. ලෙඩේ තමයි. කොච්චර එඩිතරව ගේම් දුන්නත් දැන්නම් හිතට ටිකක් බයයි. ඒත් ඉතිං කුම්බිලා මාලු කෑවානම් දිරවාපන් පූසියෝ කියල මමත් බිවු මවු කිරියි කෑ කිරි කජුයි මතක් කරකර කුස්සියට ගියා.
"කෝ මේකෙ තිබුණු කජු බෑග් එක?"
"ඔය තියෙන්නෙ බෑග් එක"
අම්මගෙ කට කොනට පොඩි හිනාවක් ආව. බරපතල ජීවිත හානි නැතුව ශේප් වෙන්න පුලුවන් වගේ.
"කෝ එතකොට බෑග් එකේ තිබුණු කජු ටික?"
"ඇයි හැමෝම ඊයෙ TV බලන ගමන් කෑවෙ. අම්මමනෙ කිව්වෙ හොඳට කිරි රහට තියෙනව කියල."
කට්ටියම ලාවට හිනා වෙනව. අම්මටත් ටිකක් හිනා.
"එතකොට බොරු කිව්වෙ මොකද ඔයා ගෙනාව කියල?"
"මම කියපු බොරුවක් නෑ. කලිං ගෙනැල්ල ෆ්‍රිජ් එකේ දාල තිබුණු ඒව කියල කිව්වනෙ. අම්ම ඇහුවෙ නෑනෙ කවුද ගෙනාවෙ කියල."
දැන් හැමෝම හිනාව තදකරගෙන ඉන්නව. මගෙත් බ‍ය ටිකක් ගියා. ඒත් නඩුව තාම ඉවර නෑ.
"එතකොට කලිං දවස් වල කාපු කජු?"
"ඒව මම එකතු කරපු සල්ලි වලිං ගත්තු කජු. තනියම කන්න හොඳ නැති නිසා තමයි හැමෝට්ම දීල කෑවෙ."මම පොඩි බටර් පාරක් දැම්ම.

මටත් මේ වෙනකොට තේරිලා තිබුනෙ මට කජු කන්වටත් වඩා ඕන උනේ ගෙදර පොලිස්කාරියට පොඩි පහේ ගේමක් දෙන්න කියන එක.
අම්මටත් මුකුත් කියන්න බෑ. ඇයි අම්මත් කජු කෑවනෙ. නිකංද,හොඳට කිරි රසයි කිය කිය.

අම්ම අනුමානෙට හිතන්න ඇති මගේ ප්ලෑන මොකක්ද කියල. ගැහිලි බැනිලි අවවාද දීම් මුකුත් නැතුව මගේ ගේම කෙළවර උනා. හැබැයි බිබික්කං කන්න සිද්ධ උනේ නම් කජු නැතුව. මට මොකෝ..!!!! මම කොහොමත් කැමති ඔය දෙක වෙනවෙනම කන්නනෙ.

මට ඒ වෙනකම් දාල තිබුනු බිග් මැච් බලන්න යෑමේ තහංචිය ඒ අවුරුද්දෙ ඉඳල ඉවත් වුනා. ඒ වගේම තනියම බස් එකේ යෑමේ අවසරයත් ලැබුන. මොකද ඒ කෙස් එකෙන් පස්සෙ අම්මට තේරෙන්න ඇති මට මං ගැන බලාගන්න පුලුවන් විත්තිය.
හැබැයි මේකෙන් ලබුනු හොඳම දේ තමයි හැම මාසෙම පඩි දවසට මටයි අක්කටයි පුංච්ටයි කන්න වෙනමම කජු ටිකක් ලැබිච්ච එක. ඒ ඩබලටත් හොඳ කුට්ටිය. මගේ පහනෙන් එලිය බලන්න.

හැබැයි මගේ ගේම මුල ඉඳල ප්ලෑන් කරපු හැටි පවුලෙ හැමෝටම විස්තර සහිතව කිව්වෙ මේ සිද්ධියෙනුත් අවුරුදු ගානකට පස්සෙ ලයිට් ගියපු වෙලාවක හැමෝම ඉස්තෝප්පුවෙ ඉඳං ආගිය කතා කියනකොට තමයි. අම්මට මොනව හිතෙන්න ඇත්ද.. හික්ස්!!!!!!

Thursday, April 22, 2010

කජු කෑමත් ලේසි නෑ


අපේ ලංකාවෙ අයට නං කජු කනව කියන්නෙ නිකං කජු කනව වගේ වැඩක්නෙ. නැද්ද මං අහන්නෙ. මොකෝ, ඕනම ලේසි වැඩක් කරන කොට කජු කනව වගේ කියල කියන්නෙ කජු කිරි වලට කට කහන්න අරගෙන එහෙම නෙවෙයිනෙ.

හැබැයි මටනං පොඩි කාලෙදි කජු කනව කියන්නෙ හෙනට පැලෑනක් එහෙම ගහල, හොඳ පෙර සූදානමක් සහිතව කළයුතු, ඒ වගේම පොඩ්ඩ වැරදුනොත් බෙල්ලෙන්ම ගහල යන විදිහෙ සිරාම ගේමක්. ඒකෙන් Film එකක් ගැහුවොත් ටොම් කෲස්ගෙ මිසොං ඉම්පොසිබොල් එක නිකං පොඩි එකෙක්ගෙ හැංගිමුත්තං සෙල්ලමක් ගානට වැටෙනව සුවර්.

අර වේදිකා නාට්ටිය පටන්ගන්න කලින් පොතේ ගුරා එනව වගේ සිරා ඉස්ටෝරිය (මට විතරද මංද සිරා...හික්ස්) ලියන්න කලිං පසුබිම හදල ඉන්න එක මගේ සිරිතනෙ. කජු කන එක මිසොං ඉම්පොසිබොල් වෙච්චි හැටි මුලින්ම ලියල ඉමුකො.

අපේ පවුල අම්මගෙයි තාත්තගෙයි මාසෙ පඩියෙන් ජිවත් වුනු මොහොම සාමාන්‍ය පවුලක්. එදාවේල ඇඩුවක් නැතුව කන්න ලැබුනත් ඔය විච්චූරණ කෑම ජාති නිතර කන්න තරං හැකියාවක් තිබුනෙ නෑ. අපේ අම්මට නනාප්‍රකාර කේක්, පුඩිං, ජෙලි, දෝසි ජාති වගේ සක්වල තියෙන ඕනම් කෑම ජාතියක් රසට හදන්න හදන්න පුලුවං උනාට ඕව ඇත්තටම හැදුවෙ ඉඳල හිටල. ගොඩක් වෙලාවට පඩි දවසට පස්සෙ එන සති අන්තෙ තමයි.

ඔය කේක්, දෝසි එහෙම හදන්න කජුත් යහමින් දාන්න ඕනනෙ. ඒ නිසා ඒකට ගේන කජු ග්‍රෑම් 100,200 අම්ම බොහොම හොඳට පරිස්සං කරා.(පුතණ්ඩිය හැටි දන්නවනෙ.) එක පාරක් කෑමක් හදන්න ගෙනාපු කජු ග්‍රෑම් 200 දවස් 3කට පස්සෙ කිරන කොට ග්‍රෑම් 50 වෙලා තිබුණු නිසා කජු වලට සියලු ඩීටේල් සහිත තහංචි සෙට් එකක් තමයි දාල තිබුනෙ.

අම්ම දන්නෙ නෑනෙ මම කේක් වලටයි දෝසි වලටයි කජු දාල කනවට වඩා කජු ටික වෙනම කාල කේක් දෝසි වෙනම කන්න කැමති බව. කොටින්ම කිව්වොත් දෝසි වලට කජු දාල තිබුනොත් මුලින්ම කජ්ජ වටේට තියෙන දෝසි ටික ලෑටි ගාල(ගෙදරදි විතරයි හොඳේ.... ) අන්තිමට කජු කෑල්ල විතරක් වෙනම කනව. කජු කන එකත් එසේ මෙසේ සෙල්ලමක් නෙවෙයි.

මේ වැඩේ ඉතිං හැමදාම කරන්න බෑනෙ. මටත් ආත්ම ගරුත්වයක් කියල එකක් තියෙනවනෙ. ටිකක් කල්පනා කරල බැලුව කරන්න පුලුවං දෙයක් ගැන. මගේ ඇට්ටර වැඩ අල්ලන්න පුලුවං අම්මට විතරයි(මේ පුත්තරයගෙම අම්මනෙ...හික්ස්) ඒ නිසා දෙනවනං දෙන්න ඕන අම්මටත් ඇඩ්‍රස් නැතිවෙලා යන විදිහෙ ගේමක්. මං ඔය කලබලේට කරන්න ගිහිල්ල වරිගෙ නහගන්න විදිහෙ ගේම් දෙන්නෙ නෑනෙ. කල්පනා කරල කල්පනා කරල ගැහුව සිරා ප්ලෑනක්. හරියට වැඩ කරොත් අම්මට ඇපත් නැතිවෙන විදිහෙ එකක්.

හැබැයි ප්ලෑනට අනුව ගේම දෙන්නං රුපියල් 40ක් විතර හොයාගන්න ඕන. අක්කගෙන් ඉල්ලන්නත් බෑ. අපේ අක්ක ඉතිං ඇල් වතුරත් නිවලනෙ බොන්නෙ. වැඩේ ගැස්සුනොත් ඒ අහිංසකීටත් නිකරුනේ බැනුම් අහන්න වෙනව. එකතුකරා හැමදාම උදේට ඉස්කෝලෙ යන්න කලිං තාත්තගෙන් ලැබෙන පොකට් මනී.(දවසට රුපියලයි. ඒත් ඔය කාලෙ 4,5 වසර නිසා රුපියලත් සෑහෙන්න වටිනව. ) මාස දෙකක් පුරාවටම ඩැනි අයියගෙ රබර් වඩේ කන එකටත් විරාම්යක් දීල සිරාවටම ගේමට එන්ටර් උනා.(ගාල්ලෙ මහින්දෙට ගියපු ඕනම කෙනෙක් ඩැනි අයියයි එයාගෙ රබර් වඩෙයි ගැන දන්නව. ඩැනි අයිය ගැන වෙනම ලිපියක ලියන්නම්.)

සල්ලි එකතු උනාට පස්සෙ ගත්ත ඒ සල්ලි වලින් කජු ග්‍රෑම් 200ක්. ඒකත් ගත්තෙ ග්‍රෑම් 100 බෑග් 2කට.
ඊට පස්සෙ ඉතිං මුල්ලකට වෙලා තනියම කෑව කියලද හිතන්නෙ..
හික්ස්....මොන පිස්සුද.
අපිනං කරයි එහෙම දෙකේ පංතියෙ වැඩ.
කරොත් කරන්නෙ ධර්මිෂ්ඨ වැඩක්නෙ.
හැංගුව කජු ටික පොත් මේසෙ ලාච්චුවෙ. ඒ පොත් මේසෙත් අපේ සීය එයාගෙ අතින්ම මට හදල දීපු සිරා මේසෙ. ආයෙත් කතාවෙන් පිට යන්ව. සොරි වෙන්න ඕන. පොත් මේසෙ ගැනත් වෙනම කතාවක ලියන්නම්.

ඔන්න ටික දවසකට පස්සෙ පඩි ලැබිලද කොහෙද අම්ම ගෙනාව කෑමක් හදන්න කියල කජු.ගෙනාපු ගමන් කෑම හදන්නෙ නෑනෙ. නිවාඩුවක් ලැබෙනකං ඒ කජු ටික ෆ්‍රිජ් එකේ. දැන් තමයි මගේ ප්ලෑන ටෙස් කරන්න වෙලාව. හිතා ගන්න පුලුවන්ද මොකක්ද කියල ප්ලෑන. අනුමානෙට වගේ කියන්න පුලුවන් අය ඉන්නවනම් පොඩ්ඩක් හිතල බලල Comment කොටුවෙ ලියන්නකො බලන්න මොකක්ද ඒ ප්ලෑන කියල...හික්ස්

කතාව කුට්ටි කරන්න අකමැති උනත් හෙට තියෙන ඉන්ටර්විව් එකට රෙඩි වෙන්න තියෙන නිසා ඉතුරු බාගෙ හෙට රෑට ලියන්නම්. ලියනව කිව්වොත් සුවර් එකටම ලියන්ව.

Tuesday, April 20, 2010

පුංචි පහේ මං


මේ මතක මංපෙතේ හාහාපුරා කියල ලියන්න යන්නෙ 5 වසරෙ ඉන්න කාලෙ කරපු ඇට්ටර වැඩක් ගැන. ඔය කාලෙ අපිට තියෙනවනෙ ශිෂ්‍යත්වෙ කියල මහා ලොකු කඩුලු පැනීමක්. ඉතින් ඔය කඩුලු පනීම පුරුදු කරන්න ශිෂ්‍යත්ව පන්ති කියල ජාතියකුත් තියෙනවනෙ.

මම ශිෂ්‍යත්ව පන්ති ගියපු කාලෙ, ඒ කියන්නෙ 95/96 කලෙ තමයි ලංකාව ඔය මහා බලශක්ති අර්බුදයකට මුහුණ දීල හිටියෙ. සුද්දගෙ ග්‍රිනීජ් රේඛාව බල්ලට දාල, මැඩම්ට ඕන විදිහට
ඔරලෝසුවෙ කටු කරකවල රෑට ලයිට් කපපු ඔය කාලෙ අපිත් හිටියෙ නිකං උතුර දකුණ මාරුවෙලා වගේ තමයි.

කොච්චර මාරුවෙලාද කියනවනම් ඒකාලෙ දෙනව නේද ගැටළු වර්ගයක් අර සවස 5 ට කාර්යාලයෙන් පිටත් වුනු නිමල් පැයට කි.මි. 60ක වේගයෙන් ගමන් ගන්නා බසයකින් කිලෝමීටර් 70ක් ගමන් කර, එතැන් සිට පැයට කි.මී.3 ක වේගයෙන් මීටර් 600ක් ගමන් ගත්තේනම් නිමල් නිවසට එන විට නිවසේ ඔරලෝසුවේ වෙලාව කීයද? කියල අහන. අපි එතකොට සර්ගෙන් අහනව නිමල්ගෙ ගෙදර ඔරලෝසුවෙ තියෙන්නෙ අලුත් වෙලාවද පරණ වෙලාවද කියල. ඔන්න ඔයවගේ කොලොප්පං මානසික තත්වයකින් තමයි අපි ඒ කාලෙ ජීවත් වුනේ.

සතියෙ දිනවල හවස 5 ඉඳල රෑ 8 විතර වෙනකං පැවැත්වුණු අපේ ශිෂ්‍යත්ව පන්තියටත් ඔය වෙලාව වෙනස් කිරිල්ලයි ලයිට් කැපිල්ලයි බොහොම ලොකුවට බලපෑව. සර්ගෙ ලඟ ජෙනරේටරයක් නොතිබුණු නිසා දවසක් ඇර දවසක් ලයිට් කපනකොට අපි ඉගෙනගත්තෙ ඉමර්ජන්සි ලෑම්ප් වල පිහිටෙන් තමයි. පන්තියෙ ළමයි 200ක් විතර හිටපු නිසා හැම තැනටම හොඳට එලිය වැටුනෙ නෑ. එහෙම එලිය අඩු තැන් පිරිමහගත්තෙ ඉටිපන්දම් වලින් තමයි. අපි හැමෝගෙම බෑ
ග් වල ඉටිපන්දමකුත් නොවරදවාම තිබුන.

පන්තියෙ මාසෙකට සැරයක් විභාගයක් තියල ඒකෙ වෙනිය පිලිවෙලට වාඩි කරන නිසා ගෑනු ළමයි පිරිමි ළමයි වෙනසක් නැතුව එකට තමයි වාඩි උනේ. කොණ්ඩෙ දිග ගෑණු ළමයි කොණ්ඩෙ ගොතාගෙන එන එක අනිවාර්ය කරල තිබුනත් ඉටිපන්දම් වලට පිච්චෙන්න පුලුවන් නිසා ඒ දවස් වල විතරක් කොණ්ඩෙ උඩට කරල බැඳගෙන එන්න අවසර තිබුන.

මෙතෙක් වෙලා කතාවට අවශ්‍ය වටපිටාව හදන්න වැල්වටාරම් කිය කිය හිටියට දැන් තමයි වෙච්ච සිද්ධිය කියන්න පටන් ගන්නෙ.

මේ කියන දවසෙ මම වාඩිවෙලා හිටියෙත් හොඳට එලිය නොවැටුණු තැනක නිසා මටත් සිද්ධ උනා මේසෙ උඩ ඉටිපන්දමක් ගහගන්න. මෙන්න එතකොට ඉටිපන්දමට ඉස්සරහින් තියෙනව හොඳට ගෙතපු කොණ්ඩ කැරලි දෙකක්. පොඩ්ඩක් ඔලුව උස්සල බැලුවහම තමයි දැක්කෙ එක්කෙනෙක්ගෙ කොණ්ඩ කැරලි නෙවෙයි, ඉස්සරහ පේලියෙ එක ළඟ වාඩිවෙලා හිටපු කෙල්ලො දෙන්නෙක්ගෙ කොණ්ඩ කැරලි බව. ඉටිපන්දමටත් ටිකක් ළඟ වැඩි නිසා දෙතුන් සැරයක්ම අතින්
එහාට කරල දැම්මත් ආයෙත් මුල් තැනටම එනව. උඩට කරල බැඳගෙන එන්න චාන්ස් එක දීල තියෙද්දිත් මොන එහෙකට ගොතාගෙන එනවද මන්ද.

මටත් ඉතින් මේ වගේ වෙලාවට පහළවෙන්නෙ බොහොම ධර්මිෂ්ඨ සිතිවිලිනෙ. ගත්ත එක කෙල්ලෙක්ගෙ වම් පැත්තෙ කරලයි අනිත් එක්කෙනාගෙ දකුණු පැත්තෙ කරලයි. දැම්ම මැද හරියෙන් හොඳ තද ගැටයක්. අපරාදෙ කියන්න බෑ මම මේ මිශන් එක ඉවර කරනකන් ඒ කෙල්ලො දෙන්න උන්ගෙ කොණ්ඩ වලට වෙන දේ ගැන හාන් කවිස්සියක් දන්නෙ නෑ. ඒකත් වෙන්න පුලුවන්, මොකද උන් දෙන්න තමයි ඒ මාසෙ පන්තියෙ 2 සහ 3 වෙනිය. (එක පේලියෙ 4 දෙනෙක් වාඩි වෙන නිසා මම කීවෙනියද කියල හිතාගන්නකො )

ඔන්න එතකොට ආව ප්‍රශ්ණ ඇසීමේ වාරය. පුදන කොටම කාපි යකා කියල මුල්ම ප්‍රශ්ණ්ය මට(සර් මං ගැන හොඳට දන්න නිසා තමයි ඒ.. හික්ස් ). උත්තර දෙන ගමන් වෙන වැඩ කරන්න බෑනෙ. ගැට ගහපු කොණ්ඩෙ පැතක තියල උත්තරේ දුන්න නිකන් කොර වෙලා යන්න. ප්‍රශ්ණෙ නම් මතක නෑ දැන්. කරුමෙ කියන්නෙ දෙවනි ප්‍රශ්ණෙ මට ඉස්සරහ හිටපු කෙල්ලට.

ඒකිත් දඩස් ගාල නැගිට්ට නිකන් සර්ට ගහන්න වගේ.

ආ....යි....ඌ........යි....අම්මෝ........

සර් දුවගෙන ඇවිල්ල එන්ටර් උනා කේස් එකට. මමත් ඉතින් මුකුත් නොදන්න එකා වගේ පන්තියෙ වහල හදන්න ගියපු වියදම ඇස්තමේන්තු කරන්න පටන්ගත්ත. ඒත් ඉතින් ගැටග
හල තියෙන්නෙ මගේ ඉස්සරහ තිබුනු කොණ්ඩෙ වෙච්චි කොට වැරදි කරය අල්ලන්නන CSI එක ඕන නෑනෙ.

මමත් ඉතින් ඉටිපන්දමට පිච්චෙන්න නොදී කොණ්ඩ කැරලි දෙක බේරාගැනීම සඳහා කළ උතුම් ක්‍රියාව කෙටියෙන් විස්තර කරා. ඒ වෙනුවෙන් වේවැල් පහරවල් 5 ක ත්‍යාගයක් සමග පන්තියෙ හැමෝටම වඩා ඉස්සරහින් තිබුණු ස්ටේජ් එක ළඟ දණගහගෙන දවසේ ඉතුරු පාඩම් ටික ඉගෙනගැනීමෙ දුර්ලභ අවස්ථාව හිමි උනා.

හැබැයි අපරාදෙ කියන්න බෑ සර් බොහොම සාදාරණ විදිහට තමයි කේස් එක ක්ලෝස් කරේ. ඉටිපන්දමට පිච්චෙන්න ඉඩ තියෙන විදිහට කොණ්ඩෙ ගොතාගෙන ආපු කෙල්ලො දෙන්නටත් එදා
පන්තිය ඉවර වෙලා පන්තිය තිබුණු ඉඩමෙ ගේට්ටුවෙන් එලියට යනකන් අර කොණ්ඩ දෙක ගැට ගහගෙනම ඉන්න නියම කෙරුනා.


මම ඒ පන්තියෙ කොච්චර ධර්මිෂ්ඨව හිටියද කියනවනම් අවුරුදු 13 කට පස්සෙ දැනටත් සර්ට මාව නමින් මතකයි.
(කතාවෙ ගුණ දොස් කියල පොඩි Comment එකකුත් දාල යන්න අමතක කරන්න එපා)
එහෙනම් හෙට නැවත හමුවනතුරු සයොනරා!!!

Thursday, April 15, 2010

මම බ්ලොග් ලියන්න පටන්හත්තු හැටි

මමත් දවස ගානෙ අලුත් පෝස්ට් තියෙනවද කියල බලන බ්ලොග් 15 විතර තියෙන්ව. මේව කියවගෙන යන අතරෙ මටත් ඉස්සර කාලෙ සිද්ධ වුනු රසවත් සිදුවීම් ටිකක් බ්ලොග් එකක ලියන්න හිතුන. ඒත් ඉතින් බ්ලොග් කෙරුවාවත් බාලගිරි දෝසෙ වගේම ටිකෙන් ටික කල් ගියා. අනික මට ලස්සනට ලිවීමේ විශේෂ හැකියාවකුත් නැති නිසා මම ලියන දේවල් කවුරුහරි කියවයිද ඉයල හිතේ පොඩි සාංකාවකුත් නොතිබුනාම නෙවෙයි.

ඔන්න ඔහොම දෙගිඩියාවෙන් ඉන්න අතරෙ තමයි මේ කාලෙ ආවෙ.මේ තමයි මම රස්සාවක් හොයාගන්න මහ්න්සි වෙන කාලෙ. මෙහේ ( ජපානෙ )ලංකාවෙ වගේ තමන් කැමති තැනකට ඉල්ලුම්පත් දාල සම්මුඛ් පරීක්ෂණයකට ගියහම දෙකෙන් එකක් තීරණය වෙනව වගේ සරළ ක්‍රමයකට රස්සාවල් හොයන්න බෑ. සමාගම් කීපයකටම ඉල්ලුම්පත් දාල, විභාග ලියල, පියවර කීපයකින් තියෙන සම්මුඛ් පරීක්ෂණ වලට ගිහිල්ල හරි කෙලියක් කරන්න තියෙනව.

ඔය කෙලිය ඉතින් ගෙදර ඉඳන් කරන්න බෑ නෙ. මම ඉල්ලුම්පත් දාපු හැම සමාගමක්ම ටෝකියෝ වල තිබුනු නිසා මටත් ඔය පින්තූරෙ ඉන්න කස්ටිය අතරට මිශ්‍ර වෙලා සතියට දවස් 4-5 විතර ටෝකියෝ වල කරක් ගහන්න සිද්ධ උනා.


(තරුණ පරම්පරාව අතර බොහොම ජනප්‍රිය ටොකියෝ වල Shibuya (ශිබුය) නගරය.
අපේ කොල්ලො කෙල්ලො ඔය බම්බ යන්ව වගේ තමයි මෙහේ අය Shibuya යන්නෙ.)

හෙම යන එන අතරෙ දවසට පැය 2 කටත් වඩා Train එකේම ගත වෙනව. කොටින්ම කිව්වොත් පෙබරවාරි 18 වෙනිද ඉඳල අද අප්‍රේල් 15 වෙනකන් මගේ ගමන් ගාස්තු විතරක් යෙන් 60,000 කත වැඩියි. රුපියල් නම් 70,000 කට වැඩියි.

ඔහොම Train එකේ යන එන අතරෙ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ කරපු දේවල්, පොඩිකාලෙ කරපු කුපාඩි වැඩ වගේ සිද්ධි මතක් කරකර තනියම හිනාවෙනගමන් පොඩි නෝට් එකක ලියාගත්ත. බාලගිරි දෝසෙටත් තිත තියල මේ මතකයන් ටික බ්ලොග් එකක ලියන්න ඕන කියල හිතුනු නිසා තමයි මේ බ්ලොග් එක පටන් ගත්තෙ.

මතක මං පෙතේ මුල්ම මතකයත් අරගෙන මම හෙට අනිවාර්යයෙන්ම එනව. ඒ අතරෙ මේකට ගොඩ වෙලා ගිය අය පහලින් තියෙන කොටුවෙ මොනව හරි ලියල යන්න අමතක කරන්න එපා.

එහෙනම් හෙට නැවත හමුවනතුරු
සයොනරා!!!