Saturday, May 22, 2010

පුංචි පහේ චූ කතාව


මේ දවස් වල මුලු සිංහල බ්ලොග් අවකාශයම චූ ගඳ ගහනවනෙ. කතන්දර කාරයගෙන් පටන් ගත්තු චූ කතා ටික මම කියවන බ්ලොග් අඩවි කීපයකටම ව්‍යාප්ත වෙලා. පෙරේද බලනකොට මාතලන් සහෝදරයත් දාලනෙ චූ කතාවක්.මටත් ඉතින් මෙහෙම වෙලාවට නිකන් ඉන්න බෑනෙ. ඒ නිසා මමත් අද කියන්න යන්නෙ චූ කතාවක්.
හැබ‍යි මේකත් මම කියන්න හිතාගෙන හිටපු කතා ලිස්ට් එකේ තිබුන. හැමෝම චූ ගැන කතා කතා කරන වෙලාවෙ මේ ගැන ලිව්වොත් අනිත් අයගෙ චූ ගඳ නිසා මේකෙ ගඳ වැඩිය දැනෙන එකක් නෑ කියල හිතල තමයි මෙක ලියන්න මේ වෙලාවම තෝරගත්තෙ.
මගේ මතක මංපෙතම චූ ගඳින් පිරිල කියල නම හිතන්න එපා. මේක තමයි මගේ මතක මංපෙතේ තියෙන මට මතක් වෙන එකම, ඒ කියන්නෙ වන් ඇන්ඩ් ඔන්ලි චූ කතාව.
මේකත් සිද්ධ උනේ මම 5 වසරෙ ඉන්න කාලෙ. ඒකත් එසේ මෙසේ තැනකදි නෙවෙයි, මගේ ශිෂ්‍යත්ව පන්තියෙදි. මගේ දෙවනි බ්ලොග් පෝස්ට් එක, ඒ කියන්නෙ පුංචි පහේ මං කියවපු අය දන්නවනෙ මගේ ශිෂ්‍යත්ව පංතිය ගැන. නොදන්න අය දැන්ම ගිල්ල ඒ කතාවත් කියවල එන්න.
මුලින්ම කියන්න ඕන, මේක මම කරපු දඟ වැඩක් නම් නෙවෙයි. මම බලාගෙන ඉන්දෙද්දි වෙච්ච දෙයක්.

මුලින්ම පොතේ ගුරා එවල කතාවෙ පසුබිම හදමුකො.

හැම පන්තියකටම වගේ මගේ ශිෂ්‍යත්ව පන්තියටත් තිබුන ටොයිලට් එකක්. ඕකට යන්න පුලුවන් පන්තිය පටන් ගන්න කලින්, පන්තිය ඉවර උනාට පස්සෙ සහ පන්තියෙ අතරමැද දෙන විවේක කාලයෙදි, සිංහලෙන්ම කියනවනම් ඉන්ටවල් එකේදි විතරයි. පන්තිය අතරතුර යන්න ඕන නම් සර්ට විශේෂ හේතු දැක්වීමක් කරල තමයි යන්න ඕන.
සර්ගෙ තිබුනු කරුණාවන්ත කම නිසාම ළමයි කවුරුවත් පන්තිය අතරමැද ටොයිලට් යන්න අහන්නෙ නෑ. මොකද,එහෙම ඇහුවහම සර් දාන කරුණාවන්ත බැලමට එතනම සුලුදිය පහවෙන්න ඉන්ඩ තියෙන නිසා. ඇහුවත් අහන්නෙ ඉවසගන්න බැරුව රතු කට්ට පැනපු කෙනෙක් තමයි.
ඒ නිසා ඉන්ටවල් එක කියන්නෙ ඔය ටොයිලට් එක බොහොම කාර්ය බහුල වෙන වෙලාවක්.
ගැහැණු ළමයින්ගෙ ටොයිලට් එකයි පිරිමි ළමයින්ගෙ ටොයිලට් එකයි එකට අල්ලල තමයි හදල තියෙන්නෙ. වටේට අඩි 6ක විතර බිත්තියක් තියෙනව. ටොයිලට් දෙක වෙන් කරන බිත්තියත් අඩි 6ක් විතර තම්යි. (පොඩි කාලෙ ඔය බිත්ති අපිට වඩා ගොඩක් උසයි. අඩි 5 ද, 6ද කියන්න හරියටම දන්නෙ නෑ. )
ඒවගේම මුලු ටොයිලට් එකම වහල රහිත එකක්. පහලින් තියෙන රූපෙ බලන්නකො ඒ ටොයිලට් එක මොන වගේද කියල දැනගන්න. පිරිමි ළමයින්ගෙ පැත්තනම් ඔය තියෙන විදිහම තමයි. බිත්තිය වටේට පොඩි කාණුවක් තිබුන. එච්චරයි!!!!! ඊට වඩා ඉතින් ඕනෙත් නෑනෙ.හික්ස්!!!
ගැහැණු ළමයින්ගෙ පැත්ත නම් මොන වගේද කියල දන්නෙ නෑ. මොකෝ ඇතුලට ගිහිල්ල තියෙන එකක්යැ.
ඔය කාලෙ අපේ ළමයින්ගෙ අතරෙ ටොයිලට් එකේදි කරන අමුතු සෙල්ලමක් තිබුන. ඔය ඉතිං!!!!! එක එක අය දැන එක එක ඒව හිතනවනෙ. බය වෙන්න එපා, ඔය එකක්වත් නෙවෙයි. බොහොම සරල අහිංසක සෙල්ලමක්. ඒක තමයි පුලුවන් තරම උත්සාහ කරල තටමල තටමල ඔය උස බිත්තියෙන් එහාපැත්තට මුත්‍ර පාරක් විදින එක. අපි ඕකට කිව්වෙ ගිනි නිවන්න පුරුදු වෙනව කියල. හිතාගන්න බැරි අය ඔය යූ ටියිබ් එකෙන් ගිනි නිවන වීඩියෝ එකක් හොයාගෙන බලන්නකො.
හෝව් හෝව්!!!!! මේ ලිපිය කියවන කාන්තා පාර්ශවය කලබල වෙන්න එපා. මම ලංකාවට එනකොට විරෝධතා ව්‍යාපාර සංවිධානය කරන්න ලේස්ති වෙන්නත් එපා.
අපි මේ ගිනි නිවීම පුරුදු වුනේ බොහොම අහිංසක විදිහට, කාටවත් කරදරයක් නොවෙන්න. ඔය ගැහැණු ළමයින්ගෙ පැත්තෙ බිත්තියට උඩින් වතුර පාරවල් විදින්න තුන් හිතකවත් තිබුනෙ නෑ. අපි ගිනි නිවීම පුරුදු වුනේ අනිත් බිත්තියෙ, ඒ කියන්නෙ ඔය පිංතූරෙ "X" කියල ලියල තියෙන බිත්තියෙ. ඔය "Y" පැත්තෙ සිද්ධ වුනේ සාමාන්‍ය ක්‍රියාකාරකම් විතරයි.
ඔය ඕනම සෙල්ලමක් කොච්චර සංතෝසෙන් සාමයෙන් කරගෙන ගියත් ඕක ලෙල්ලම වෙන වෙලාවකුත් තියෙනවනෙ. එදා කරුමෙට මාත් එතන හිටිය. ඒ වුනාට ජොලියකුත් නොතිබුනාම නෙවෙයි.

මෙන්න මේකයි සිද්ධිය.

එක දවසක් මමත් සුලුදිය පහ කරන්න ඔය ටොයිලට් එකට ගියපු වෙලාවක එකෙක් "X" පැත්තෙ බිත්තියෙ ගිනි නිවීම පුරුදු වෙනව. අනිත් කොල්ලො ටික පිටිපස්සට වෙලා චියර් එක දෙනව. බිත්තිය අපිට වඩා ගොඩක් උස නිසා බොහොම කලාතුරකින් තමයි බිත්තිය උඩින් සුලුදිය පහරක් විදින්න පුලුවන් උනේ.
මූත් මුලු ඇඟේම තියෙන වෙර දාල තටමල ගේම දෙනව. පිටිපස්සෙනුත් හොඳ චියර් පාරක් එනවනෙ. කොහොම හරි තටමල වැඩි වෙලාද කොහේද මූට ගියා පොඩි වාතයක්. වාතෙ පොඩි උනාට ටිකක් සද්දෙට ගියා. ඕකට කොල්ලො ටික බඩ අල්ලගෙන හිනා වෙන්න පටන් ගත්ත. චියර් කරපු කොල්ලො විරක් නෙවෙයි ඒ වෙනකොට සුලුදිය පහකිරීමෙ අතරමැද ලෙවල් එකේ හිටපු අයටත් මාර විදිහට හිනා. ඔය අතරෙ "Y" පැත්තෙ තමන්ගෙ පාඩුවෙ කාරිය කොර කොර හිටපු එකෙක්ටත් හෙන කික් හිනාවක් ගියා. හිනාව කොච්චර කික්ද කියන්වනම් ඒ කික් එක උගේ මුත්‍රාශයටම දැනෙන්න වැදිල තියෙනව.
හිනාවෙ පවර් එකේ සැර කමටද කොහෙද උගේ සුලුදිය පාරක් බිත්තිය උඩින් අනිත් පැත්තට විද්ද. හිතාගන්න බැරිනං පොඩ්ඩක් තදින් හිනා වෙලා බලන්නකො ඔය මුත්‍රාශය තියෙන පැත්තට කික් එකක් දැනෙන්නෙ නැද්ද කියල.
කෙල්ලොන්ගෙ පැත්තෙන් " ඊයා....... ඉකේ........යියා........." කියල සද්ද්යක් ඇහෙනව. වැඩේ දෙල් . වැදිල තියෙන්නෙ හෙන ගිනි ගොඩකට. ඒ මදිවට අරූගෙ ටැංකියෙ තිබිල තියෙන්නෙ පෙට්‍රල් ද කොහෙද. ඒ සුලුදිය පාර වැදිච්ච ගමන් එහා පැත්තෙන් හෝ ගාල ඇවිලෙන සද්දෙ ඇහෙනව.
අර චියර් දිදී ඉඳපු කොල්ලො සෙට් එක කොහෙන් ගියාද නෑ. ටොයිලට් ඒකේ ඉතුරු උනේ මමත් ඇතුලුව 5 දෙනෙක් විතරයි. ඇයි ඉතින් කාරිය කර කර ඉඳපු අය කාරිය අතරමැද නවත්තල දුවන්නයැ. සර්ගෙ කරුණාවන්ත කම දන්න නිසා අර එහා පැත්තට සුලුදිය විදපු එකාට ආයෙමත් මුත්‍ර බර හැදිල වගේ. හැමෝම මගේ දිහා බලනව. මොකද මම හැමදාඅම පන්තියෙ පළවෙනි 5 දෙනා අතර ඉන්නව. කොච්චර දඟ වැඩ කරත් සර් මට ටිකක් ආදරෙයි.
දැන් අහුවෙන්නෙ අපි 5 දෙනානෙ. 5 දෙනාම එකට එලියට ආව. එතකොට කෙල්ලො ටික සර්ටත් කතා කරල ඉවරයි. මුත්‍ර පාර වැදිච්ච ගෑණු ළමයත් බලාගෙන ඉන්නව. අම්මෝ!!!!! ඒක මහ ගිනි බෝම්බයක්!!!!
"කවුද මේ වැඩේ කරේ" සර්ගෙන් මුල්ම ප්‍රහාරය.
අපි කට්ටිය සයිලන්ට්.
සුලුදිය පාර විදපු එකා හරි අහිංසක කොල්ලෙක්. ඌ මගේ මූණ බලනව.ඒක දැකල අනිත් උන් 3දෙනත් මගේ මූන බලනව. හරියට මම වැරැද්ද කරා වගේ.
"මතක මංපෙත...... මේක තමුසෙගෙ වැඩක්ද?? මට ඇත්ත කියන්වා...." සර්ගෙන් දෙවනි ප්‍රහාරය.
" නෑ සර් මම නෙවෙයි...." මගේ උත්තරය.
"එහෙනං කවුද මේක කරේ? "
කවුරුත් සද්ද නෑ.
"කට්ටියම පන්තිය ඉවර වෙනකන් ස්ටෙජ් එක ලඟ දන ගහගෙන ඉතුරු පාඩම් ටික අහගෙන ඉන්නව. වැදිකාරය තමන්ගෙ වැරැද්ද පිලිගන්නකන් හැදාම දන ගහගෙන තමයි පන්තියෙ ඉගෙන ගන්න වෙන්නෙ." සර් බර අවි වලින් ප්‍රහාර එල්ල කරන්න පටන්ගත්ත.
එහෙම කියල සර් අනිත් පැත්ත හැරුන විතරයි එකෙක් ඉස්සරහට යන්නයි හදන්නෙ. මම උගේ බඩට ඇනල නවත්තගත්ත.පාවාදීම් වලට ඉඩ දෙන්න බෑනෙ.

එදා පන්තිය ඉවර වෙනකන්ම අපි දන ගහගෙන. පන්තිය ඉවර වෙලා සේරම ළමයි ටික යනකන් අපිව තියාගත්ත.
සෙරම ළමයි ටික ගිහිල්ල ඉවර වෙලා සර් අපි ලඟට එනකොටම අර අහිංසක වැරදිකාරය නැගිටල කිව්ව
" මම තමයි සර් බිත්තියෙන් එහාපැත්තට චූ කරේ" කියල.
ඌ බයේ ගැහෙනව.
"එහෙනම් තමුසෙගෙ වැරැද්දට මෝම දඬුවම් විඳිනකන් බලාගෙන හිටිය නෙ...."සර් නිකං යකා වගේ.
" අපි කට්ටිය කතා උනා කවුරුවත් අල්ලල නොදෙන්න. අනික මේක හිතල කරපු දෙයක් නෙවෙයි සර්" මම පට ගාල නැගිටල උතර දුන්න.
ඊට පස්සෙ වෙච්ච සිද්ධියත් කෙටියෙන් විස්තර කරල දුන්න. සර්ටත් පුංචි හිනාවක් ගියා. මම දැනගත්ත වැඩේ ශේප් කියල.
ඕක මට පොඩි කාලෙ ඉඳල තියෙන දක්ෂකමක්. කාටහරි තරහ ගිහිල්ල හිටියත් ඒක පට ගාල නිවල දාන්න මගේ වචන දෙක තුනකට පුලුවන්. ටික ටික ලොකු වෙනකොට තමයි ඒකෙ පල ප්‍රයෝජන බොහොම තියෙන විත්තිය තේරුම් ගත්තෙ.හික්ස්!!!!

අපිට ගෙදර යන්න අවසර වගේම ඊලඟ දවසෙ ඉඳල නැවතත් සුපුරුදු ඩෙස් එකේම වාඩි වෙන්නත් අවසර ලැබුන.
මම පන්තියෙ ගේට්ටුවෙන් එලියට එනකොට තාත්ත බලාගෙන ඉන්නව. හැමදාම අපිත් එක්ක එකට පන්ති ඇරිල යන මගේ ඥාති සහෝදරිය, ඒ කියන්නෙ මට වඩා දවස් 11ක් බාල මගේ නෑන තාත්තට සේරම නිවුස් එක දීල.
ඉතින් ගෙදර ගිහිල්ල ඔය සිද්ධිය ගෙදර අයටත් විස්තර කරල දුන්නට පස්සෙ තමයි මගේ නම බේරගන්න පුලුවන් උනේ. හික්ස්!!!
ඔන්න මගේ චූ කතාවත් කියල ඉවර කරා. බ්ලොග් අවකාශය චූ කතා වලින් පිරී ඉතිරී යත්වා..!!! කියල හමෝම සාදුකාරයක් දෙන්න.............
දැන් මේ චූ කතාවට කැමති අය ඉන්නවනම් ඔය පහලින් තියෙන කොටුවෙ එක දාල යන්නකො.
අකමැති අයත් දත් මිටි කකා නිකං ඉන්න එපා. ඔය පහලින් තියෙන කොටුවෙ මට බැනල මොනව හරි ලියල යන්න.

Wednesday, May 19, 2010

කිරිබත් ගහේ පොල්!!!!!!!


මම පහුගිය ලිපියෙ කිව්වනෙ මේ පෝස්ට් එකට ලියන්නෙ මට අවුරුදු 5 දි වෙච්ච සිද්ධියක් කියල. ඉතින් කිව්වත් වගේ ඒක තමයි මේ ලියන්න යන්නෙ.
ගොඩක් අය මොන්ටිසෝරි යන්නෙ අවුරුදු 5 දිනෙ. ඒත් මම නම් අවුරුදු 3 ඉඳල මොන්ටිසෝරි යනව.අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම රස්සාවල් කරපු නිසා මාව ගෙදර තියාගන්න අමාරු වෙන්න ඇති.අනික ඒ කාලෙ අපි හිටියෙ ගමෙන් බොහොම ඈත, හම්බන්තොට. මට අවුරුදු 3 උනාට මම මොන්ටිසෝරියෙ හිටපු අනිත් අයියල අක්කලට වඩා පැහිල කියලයි අම්මල තාමත් කියන්නෙ.

එහෙම කියනකොට තව පොඩි කතාවක් මතක් උනා. ළමයි මොන්ටිසෝරි යන මුල් දවසෙ අම්මල එයාලව තියල ගියහම අඬන වෙලාවල් වැඩියිනෙ. අපේ අම්මත් මාව මොන්ටිසෝරි දාන්න ගිය මුල්ම දවසෙ මාව ඉස්සරහින් වාඩි කරවල පිටිපස්සට වෙලා බලාගෙන ඉන්නවලු. ඉක්මනට වැඩට යන්න ඕන උනත් මේ අවුරුදු 3නේ පොඩි එකාගෙ මුල්ම මොන්ටිසෝරි දවස, අඬන්න ගනියිද දන්නෙ නෑ කියල බයේ තමයි අම්ම එහෙම ටික වෙලාවක් නැවතිල ඉඳල තියෙන්නෙ.
එතකොට මම පිටිපස්ස හැරිල අම්මට කිව්වලු " අම්ම වැඩට යන්න. පරක්කුත් වෙනවනෙ. මොන්ටිසෝරි ඉවරවෙන වෙලාවට එක්කරගෙන යන්න එන්න" කියල.
තාමත් අම්ම සැරින් සැරේ ඔය කතාව මතක් කරනව "මුගේ ඇට්ටර කං පටන් ගත්තෙ මූ දණ ගාන්නත් කලින් ඉඳල" කියල කියන ගමන්.

හරි දැන් එමුකො අවුරුදු 5හේ කතාවට.මුලින්ම සුපුරුදු විදිහට පොතේ ගුරා එවල පසුබිම හදන්නම්.
මම අවුරුදු 5හේ දි, ඒ කියන්නෙ නිල වශයෙන් මොන්ටිසෝරි ගියේ ගාල්ල කොන්වන්ට් එකේ මොන්ටිසෝරියට. ඔය කාලෙ අපි හික්කඩුවෙ අලුතින් ගෙයක් හදන කාලෙ. ඒ නිසා පදිංචි වෙලා හිටියෙ ඒ හදන ගෙට අල්ලපු වත්තෙ තිබුනු තාත්තගෙ මහගෙදර. ඒ ගෙදර එක කාමරයක අම්මයි තාත්තයි අක්කයි හිටිය. හතර දෙනෙක්ට ඉඩ මදි හින්ද, මම ඒ කාලෙ නැවතිලා හිටියෙ ඊට කිලෝමීටර් දෙකක් විතර ඈතින් තිබුනු අම්මලගෙ මහගෙදර. දොඩන්දුවෙ මහපාර අයිනෙම තිබුනු ගෙයක්. ඉස්සරහ දොරෙන් එලියට බැස්සොත් ගාලු පාර. පිටිපස්සෙ දොරෙන් එලියට බැස්සොත් මුහුදු වෙරළ. මාව බලාගන්න බාර වෙලා තිබුනෙ අම්මගෙ අම්මට. මුනුපුරු මිනිපිරියො හැමෝම එයාට කිව්වෙ "අම්මම්ම" කියල. ඔය නම දාල තියෙන්නෙ අපේ අක්ක. අක්ක තමයි අම්මම්මගෙ මුලම මිනිපිරී.

මම පොඩි කාලෙ ඉඳල තාමත් කිරිබත් කන්න මාර විදිහට ආසයි. ලංකාවෙ කවුද කිරිබත් කන්න අකමැති. හික්ස්!!!
ඒත් මට පොඩි කාලෙ ඉඳලම සෙම් රෝග ටිකක් විතර වැඩියි. ඒ නිසා කිරිබත් දෙන එක ටිකක් විතර පාලනය කරලයි තිබුනෙ. අනික මම ගෙදර ඉන්නවනම් හැමදාම උදේට ඉල්ලන්නෙ කිරිබත්නෙ. ඉතින් කාටද පුලුවන් මට හැමදාම කිරිබත් හදල දෙන්න.
ඕකට අම්මම්ම හොයාගෙන තිබුන හොඳ පිළියමක්. මම කිරිබත් ඉල්ලනකොට කියනව " අද කිරිබත් ගහේ පොල් ඉවරයි. ආයෙත් කඩනකන් ඉන්න වෙනව" කියල.

දැන් කස්ටිය බලනව ඇති මොකක්ද මේ කිරිබත් ගහ කියල.

ඒහේ වත්තෙ හොඳ සරු පොල් ගස් 10 ක් විතර තිබුන. ඒ නිසා කවදාවත් කඩෙන් පොල් ගෙනාවෙ නෑ. ඔය අතරිනුත් උසම ගහ තමයි කිරිබත් ගහ. මට කියල දීල තිබුනු විදිහට ඒකෙ පොල් වලින් විතරයි කිරිබත් හදන්න පුලුව. අනිත් ගස් වල පොල් වලින් කෑම උයන්න පුලුවන් උනාට කිරිබත් හදන්න බෑ. ඉතින් මට කිරිබත් කන්න නම් කිරිබත් ගහේ පොල් කඩනකං ඉන්න ඕන. පිටිපස්සෙ මඩුවෙ පොල් ගොඩ ගහල තිබුනට කිරිබත් ගහේ පොල් වෙන්කරල අඳුරගන්න පුලුවන් අම්මම්මට විතරයි. ඒ නිසා මගේ කිරිබත් කෑමේ අයිතිවාසිකම අම්මම්මයි මේ කිරිබත් ගහයි විසින් අම්පූර්ණයෙන්ම උල්ලංඝනය කරමින් තමයි තිබුනෙ.
මමත් ඉතින් අවුරුදු 5 පොඩි එකා උනාට වෙන දෙයක් වෙන්න කියල ඔහේ බලාගෙන ඉඳීමෙ සිරිතක් තිබුනෙ නෑනෙ. කිරිබත් කෑමේ ආශාවත් ඉතින් සුලුපටු දෙයක්ද. මම ගැහුව බොහොම සිම්පල් ප්ලෑන් එකක්.
මම බලාගෙන හිටියෙ ඊලඟට පොල් කඩන දවස එනකන්. එදා කිරිබත් ගහෙන් කඩන පොල් ටික මම වෙනමම අහුලල මඩුවෙ වෙනම මුල්ලක්ට ගොඩ ගහගත්ත. ඊට පස්සෙ ප්ලැටිග්නම් එකකකින් ඒ හැම පොල් ගෙඩියෙම රවුමක් ඇන්ද. කිරිබත් ගහෙන් කොහොමත් එක පාරකට පොල් ගෙඩි 15~20 ක් කඩන නිසා සති පහලවක් විස්සක් විතර වීක් එන්ඩ් එකට ඇතිවෙන්න කිරිබත් කන්න පුලුවන්.
කිරිබත් ගහේ පොල් ඉවරයි කියපු ගමන් මම මගේ පොල් ගොඩෙන් පොල් ගෙඩියක් දෙනැල්ල දෙනව. ඉතින් අම්මම්මත් කරන්න දෙයක් නැති නිසා කිරිබත් හදල දෙන්ව.

මම ඔය විදිහට කෝටා ක්‍රමයට පොල් රිලීස් කරපු නිසා අම්මම්මට කට උත්තර නෑ. මගේ පොල් ගොඩේ තිබුනු පොල් ගෙඩි ගාන ගනන් කරල තියාගෙන තිබුණු නිසා (අවුරුදු 3ක්ම මොන්ටිසෝරියෙ මාර ඇට, ඔලිඳ ඇට ගනන් කරපු මට පොල් ගෙඩි විස්සක් ගනන් කරනව කියන්නෙ ඒ හැටි කජ්ජක්යැ ) මට හොරෙන් පොල් ඔයන්නත් (ලෙලි ගහන්න ) බෑ. එහෙම කරල තිබුනොත් එදාට ගාලු පාරෙ වාහන ගිහිල්ලත් හමාරයි කියල ගෙදර අය දන්නව. ඒ කාලෙ මම ඒ තරම්ම අහිංසක කොලු පැටියෙක්නෙ. ඒකයි.හික්ස්!!!!

ඔය ගේම කොච්චර කල් ගෙනිච්චද කියලනම් මට හරියටම මතක නෑ. ඒත් තවත් අවුරුදු 2ක් විතර යනකන් ඔය කිරිබත් ගහේ පොල් නැතුව කිරිබත් හදන්න බෑ කියන එකනං විස්වාස කරා.

පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම මාව හොඳට රැක බලාගත්තු අම්ම්මම්ම නම් තාමත් මම ලංකාවට එන්නෙ කවදද කියල නොඉවසිල්ලෙන් මග බලාගෙන ඉන්නව කියන එකත් අන්තිමටම කියන්න ඕන.

Sunday, May 16, 2010

මම 1 වසරට ඇතුල් වුනු හැටි. හික්ස්!!!!!!


මේ දවස් වල කස්ටිය මාර විදිහට බිසී වගේ. හිටු කියල කවිමඩුවෙ හිටිවන කවි කියන්න ගිහිල්ලද මන්ද, මම කියවන බ්ලොග් වලට අලුත් කමෙන්ට් වැටෙන්නෙත් අඩුවෙන්.
කොහොමින් කොහොමින් හරි ඕං අදත් මං මෙතෙක් ආපු, මතකයන් පිරුනු මං පෙතේ තවත් මතකයක් හොයාගෙන පිය නගන්නයි ලෑස්තිය.

ඒ උනත් මාර කේස් එකනෙ. මම මේ බ්ලොග් එක පටන් ගන්නකොට හිතාගෙන හිටියෙ පොඩි කාලෙ මතකයන් මුලින්ම ලියල ටිකෙන් ටික ලොකුවෙනකොට ඒ කාලෙ මතකයන් පිළිවෙලට ලියාගෙන යනව කියල. ඒත් මගේ කලින් පෝස්ට් කියෙව්වනම් ඔයාලට තේරෙයි පොත් ගැන ලියපු ලිපි ටික ඇරුනහම අනිත් ලිපි, ඒ කියන්නෙ ශිෂ්‍යත්ව පන්තියෙ කේස් එක 5 වසරෙදි, මිසොං ඉම්පොසිබොල් කජු කෑම 4 වසරෙදි, පොඩි එකාගෙ අත්කම් 2 වසරෙදි වෙච්ච දේවල් කියල. මම ගිහිල්ල තියෙන්නෙ අනිත් පැත්තටනෙ. ඒ කියන්නෙ අවරෝහණද කොහෙද.
දැනුත් මට ලියන්න මතක් වෙන්නෙ මම 1 වසරෙ සිද්ධියකුයි, මට අවුරුදු 5 කාලෙ වෙච්ච සිද්ධියකුයි. මොකක් ලියනවද කියල තමයි මේ කල්පනා කරන්නෙ. මම ඉක්මනටම ලොකු වෙලා බස් කතා වෑන් කතා කියනකන් බලාගෙන ඉන්න "මම දන්නෙ නැහැ...." ලියන නංගට මාව අහු උනොත් එහෙම මාව මස් කරයි. අනේ නංගො සොරි වෙන්න ඕන. මට මේ කතා ටිකත් ලියන්නමයි හිත.

ඔන්න එහෙනම් මම තෝරගත 1 වසරෙ කතාව ලියන්න. 1 වසරෙ කිව්වට තාම 1 වසරෙම නෙවෙයි. 1 වසට ඇතුලත් කරගැනීමේ ඉන්ටර්විව් එක දවසෙ වෙච්ච කේස් එකක්. මට මේක මතක් උනේ "මාතලන්" සහෝදරය ලියපු පොස්ට් එකක් කියෙව්වහම. ඒ පොස්ට් එක කියවන්න මෙතනට කොටන්න.

මගේ කලින් පෝස්ට් කියවපු අය දන්නව ඇතිනෙ මම ගියේ ගාල්ලෙ මහින්දෙට කියල. ඒ වගේම මගේ ගම හික්කඩුව කියල. ඉතින් හික්කඩුවෙ ඉඳල ගාල්ලට අඩු නැතුව කිලෝමිටර් 17ක් තියෙන එකේ මම ඉස්කෝලෙට ඇතුල් වුනු හැටි ගැන කියන්න ඕන නෑනෙ. බොරු ඇඩ්රස් දීල.
ඔන්න ඉතින් අම්ම්යි තාත්තයි මම ඉපදෙනකොටම මාව ගාල්ලෙ ඉස්කෝලෙකට දාන කියල හිතාගෙන ඉඳපු නිසාද කොහේද මගේ ගම හික්කඩුව ප්‍රදේශය උනාට මගේ පියාගෙ ලිපිනය විදිහට තියෙන්නෙ ගාල්ලෙ ගෙදරක්.
ඔන්න ඉතින් අම්මයි තාත්තයි ගාලෙ මහින්දෙට මාව දාන්න ඇප්ලිකේශන් එහෙම දාල මාව ඉන්ටවිව් කරන දවසත් ආවලු.
මාව දාන්න බලපු තවත් ඉස්කෝලෙකුත් තුබුනත් ඒකට අපහාසයක් වෙන්න ඉඩ තියෙන නිසා මම ඒ ගැන කියන්නෙ නෑ. මේ කතාවෙදි "ස්ටික් ටු ද ස්ටෝරි" කියන මෙතඩ් එක පුලුවන් තරම් රැකගන්න බලන්නම්කො.
ඉතින් අපිට කාර් බාර් නොතිබුනු ඒ කාලෙ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම නිවාඩු දාල මාවත් එක්කගෙන බස් එකේ ඉස්කෝලෙට ගියාලු.( මම මේ කතාව "ලු" ටයිප් එකෙන් කියන්නෙ, මේක මට මතක තියෙන කතාවක් නොවෙන හින්ද. අම්ම තාමත් රස කර කර කියන, කියල හොඳටම හිනා වෙන, මට අමතක, ඒත් අම්මට මතක තියෙන මතකයක් නිසා)
මහින්දෙට ගියපු ඕනම කෙනෙක් දන්නව ඉස්කොලෙට ඇතුල්වෙන ගේට්ටුවට කලින් පහුකරන්න වෙන ලොකු බාධකයක් තියෙනවනෙ. ඒ තමයි අලපලාව කන්ද.බස් එකෙන් ඇවිල්ල සංඝමිත්ත ලඟ බැහැල අලපලාව කන්ද නැගල තමයි ඉස්කෝලෙට යන්න ඕන. මහා ලොකු කන්දක් නොවුනත් කන්ද උඩට එනකොට හොඳටම මහන්සි දැනෙන තරමට ලොකුයි. ඉතින් මමයි අම්ම්යි තාත්තයි හති දමාගෙන කන්ද නැගගෙන ඉන්ටවීව් එකට ගියාලු. මගේ උප්පැන්නෙ ඇඩ්රස් එක තියෙන ගෙදරත් තියෙන්නෙ ඔය කන්දෙ තමයි. අපි යනකොට ඒ ගෙදරත් පහු කරගෙනයි ගිහිල්ල තියෙන්නෙ. ඒ බව මම දැන ගත්තෙ තවත් අවුරුදු ගානකට පස්සෙ. ඒත් මෙතුවක් කාලෙකට මම ඒ ගෙදරට එකපාරක්වත් ගිහිල්ල නෑ.
ඔන්න අපි හති දමාගෙන ඉස්කෝලෙට ඇවිල්ල ඕල්කට් හෝල් එකේ (මහින්දෙ ප්‍රධාන ශාලාව.ඔය උඩ පිංතූරෙ තියෙන්නෙ මේ ඕල්කට් හෝල් එක තමයි. ) වාඩි වෙලා බලාගෙන ඉන්නවලු මගේ අවස්ථාව එනකන්.
කොහොමින් කොහොමින් හරි මගේ ටර්න් එකත් ආවැයි කියමුකො. අම්ම මාත් එක්ක ගිහිල්ල ඉස්සරහින් වාඩි වෙලා හිටපු ප්‍රින්සිපල්, වයිස් ප්‍රින්සිපල්, ප්‍රාථමික අංශ භාර මැඩම් ලඟට ගිහිල්ල, අදාල ලියකියවිලි බාර දුන්නලු (මේ ටික නම් තාමත් මගේ හිතේ ස්ලයිඩ් ශෝ එකක් වගේ රැඳිල තියෙනව. යන්තං මතකයි )
ඊලඟට එන්නෙ මගෙන් ප්‍රශ්ණ අහන් වෙලාව.
අම්මල මාව මේ ඉස්කෝලෙට දාන්න කොච්චර උත්සාහ කරත් මට බොරු කියන්නනම් ඉගැන්නුවෙ නෑ. මටත් ඉතින් ඔය සබකෝලය කියන එක ඇච්ච කාලෙ ඉඳලම පොඩ්ඩක්වත් තිබුනෙ නෑනෙ. ප්‍රින්සිපල්ගෙන් ප්‍රශ්ණ වලට මමත් පට පට ගාල උත්තර දෙනවලු.
ඔන්න දැන් තමයි ක්‍රිටිකල්ම ප්‍රශ්ණෙ.
"පුතා අද කොහොමද ඉස්කෝලෙට ආවෙ?"
අම්මත් බලාගෙන ඉන්න්වලු මම මොකද කියන්නෙ කියල.
"උස....... කන්දක් නැගල ආවෙ. අම්ම මාව ඇදගෙන නැග්ග. මම අම්මව තල්ලු කරගෙන නැග්ග" ඔන්න ඕකලු මගේ උත්තරේ.
කන්ද නැගපු මහන්සියට මට බස්වල ආපු මහන්සිය අමතක වෙලා තියෙන්න ඇති.
මගේ උත්තරේ තිබුනු නැචුරල් ගතිය නිසාද මන්ද, මගෙන් තවත් ප්‍රශ්ණ අහල නෑ.
ප්‍රාථමික අංශ භාර මැඩම් කිව්වලු "හරි..... හුරතල් පොඩි එකා" කියල.
අම්ම තාමත් කියන්ව " මමත් ඉතින් කට කොනින් හිනාවක් දාල ඔලුව වැනුව. මමනෙ දන්නෙ මුගේ තිබුනු හුරතලේ තරම" කියල.
ඔන්න ඔහොමයි මම කරදරයක් නැතුව බොරු ඇඩ්රස් දීල ඉස්කෝලෙට ගියෙ.
තව දෙයක් කියන්න ඕන. ඉස්කෝලෙට මාව ගන්න සතයක්වත් ඉල්ල නෑ. හැම අවුරුද්දෙම ආරක්ෂක අරමුදලයි පහසුකම් ගාස්තුයි ගෙව්වහම ඇති කිව්වලු.
මහින්දෙට ගියපු අවුරුදු 13ටම මමත් ඒ ගාස්තු ඇරෙන්න වෙන කිසිම අනිවාර්ය ගාස්තුවක් ගෙවල නෑ කියන එකනම් ආයෙත් මතක් කරන්න ඕන.
ඊලඟ දවසෙ මම මොන්ටිසෝරි යන කාලෙ කරපු ඇට්ටර වැඩක් අරගෙන එන්නම්කො. ඒකන්ම් මට තාමත් මතක මගේම මතකයක්. එතකන් ඔය පහලින් තියෙන කොටුවෙත් මොනව හරි ලියල යන්නකො.

Wednesday, May 12, 2010

පොඩි එකාගෙ අත්කම්


පොත් ගැන ලියල මට මහන්සියි වගේම පොත් ගැන කියවල ඔයාලටත් හොඳටම මහන්සි ඇතිනෙ.වෙන මොනව හරි පරණ කතාවක් ලියන්න ඕන කියල හිතනකොට තමයි මේ කතාව මතක් උනේ.
ඒ නිසා අද කියන්න යන්නෙ මම 2 වසරෙ ඉන්නකොට වෙච්ච සිද්ධියක්. ඔය කාලෙ අපේ වටපිටාවෙ අපිට නොතේරෙන කොච්චරනං දේවල් තියෙනවද. ගොඩක් අය එතකොට අරන්නෙ දෙමවුපියන්ගෙන්, වැඩිමල් සහෝදරයෙක්ගෙන් එහෙමත් නැත්නම් වැඩිහිටියෙක්ගෙන් අහල ඒ ප්‍රශ්ණ නිරාකරණය කරගන්න එකනෙ.
ඒත් මමනම් එහෙම ඇහුවෙ නොකරම බැරි වෙලාවක විතරයි. ඒක තමයි මගේ ෆයිනල් ඔප්ශන් එක. පුලුවන් තරම් හැම දේටම තනියම උත්තර හොයාගන්න තමයි බැලුවෙ. ඉතින් අද කියන්න යන්නෙ එහෙම තනියම උත්තර හොයන්න ගිහිල්ල මට වෙච්ච ඇබැද්දියක් ගැන.

මුලින්ම සුපුරුදු විදිහට පොතේ ගුරා එවල කතාවෙ පසුබිම හදල ගමුකො.

මම ඒ කාලෙ අත්කම් නිර්මාණ කරන්නත් මාර ආසයි. ඒකට වැඩියක්ම බලපෑවෙ අක්ක මට වඩා අවුරුදු 5ක්ම වැඩිමල් වුනු එක වෙන්න ඇති. එතකොට 7 වසරෙ හිටපු අක්ක ඉස්කෝලෙ ජීවන කුසලතා වලදි ඉගෙනගත්තු හැමදෙයක්ම වගේ ගෙදරදි මට උගන්නනව. මිදුලෙ පිපෙන මල් ප්‍රෙස් කරල සුභපැතුම් කාඩ් හදන්න. වත්ත පහලින් හුඹස් මැටි ගෙනැල්ල මැටි පුවරු, බිත්ති සැරසිලි හදන්න. ප්ලාස්ටර් ඔෆ් පැරිස් වලින් මල්වාස් හදන්න. වැල්ලෙන් අහුලගෙන එන සිප්පිකටු, හඳපලු, ගොංගො (කවඩි ) වලින් එක එක සත්තු හදන්න. මල් පැල බද්ධ කරන්න. කුකුල් සායම් වලින් දෙදි බතික් කරන්න.රැලි බකට්, අවාන්, බට පොතු වට්ටි, ......... කියන්වනම් තව කොච්චර තියෙන්වද!!!!!
නිවාඩු කාලෙ කියන්නෙ මටයි අක්කටයි නම් කිසිම නිවාඩුවක් නැති කාලයක්. අපරාදෙ කියන්න බෑ දෙක වසර වෙනකොට මම ඔය ඔක්කොම ශිලප හොඳට ප්‍රගුණ කරල තිබුනෙ. වැඩි හරියක් ගෑනු ළමයි ඉගෙන ගන්න අත්කම් තමයි. කොටින්ම කිව්වොත් මට ඔය කාලෙ වෙනකොට ලේන්සු වල මල් මහන්නත් පුලුවන්. හික්ස්!!!!!

ඒ වගේම තමයි ඔය කාලෙ ඒ වයසෙ ළමයි අතරෙ (දෙමවුපියන් අතරෙ???) බොහොම ජනප්‍රිය ළමා පත්තර දෙකක් තමයි "පුංචි" සහ "බිංදු" කියන්නෙ. තව එක එක ළමා පත්තර තිබුනත් අපේ තාත්ත හැම ඉරිදම පොළේ ගිහින් එනකොට මට ගේන්නෙ ඔය පත්තර දෙක තමයි. ඔය පත්තර දෙකේ තියෙන අමතර අභ්‍යාස එහෙම මගේ ඉගෙනීමට ගොඩක් වැදගත් කියල තාත්තගෙ ලොකු විස්වාසයක් තිබුන. ඒත් මමනම් කියෙව්වෙ ඒ පත්තර වල තියෙන කතා විතරයි.
ඉතින් ඔය පතර වල තියෙනවනෙ එක එක අත්කම් නිර්මාණ කරන හැටි ගැනත්. මටත් මාර ආසයි ඒව කරල බලන්න. ඒවට අවශ්‍ය අඩුම කුඩුම නම් මගේ පොත් කබඩ් එක ඇතුලෙ ඕන තරම් තියෙනව. ඩිමයි කොල ද, වාර්නිශ් කොල ද,බ්‍රවුන් පේපර් ද, හිස් ගිනි පෙට්ටි ද, බ්‍රිස්ල් බෝඩ් ද,පාට කූරු, කතුරු, ස්ටේප්ලර්, ගම්, ..... මේ එකී නොකී ඕනම දෙයක් පොත් කබඩ් එක ඇතුලෙ ඇතුලෙ අඩු වැඩි වශයෙන් තිබුන.

ඒ වුනත් ඔය අත්කම් නිර්මාණ හැම එකකටම වගේ ඕන වුනු එක දෙයක් මගේ ලඟ තිබුනෙ නෑ. ඒ නිසා මට පත්තර බලල නිර්මාණ කරන්න පුලුවන් උනේ බොහොම ටිකයි.
හිතාගන්න පුලුවන්ද මොනවද අඩු වෙලා හිටියෙ කියල.
"මැලියම්"
උදේ හවස සිග්නල් වලින් දත් මැදපු මගේ ලඟ කොහෙද මැලියම්. අර TV එකෙත් කියන්නෙ "මැලියම් නොමැති දත් දෙපෙළක් සඳහා සිග්නල් වලින් දත් මදින්න" කියල.
අනික, උදේ පාන්දර දත් මදින්න කලින් මැලියම් පොඩ්ඩක් එකතු කරගත්තත්, මොන හිතකින්ද ඒ ටික ඇඟිල්ලෙන් අරගෙන කොල කෑලි වල ගාන්නෙ. නියපොත්තෙන් දත් හීරුවත් කැත වැඩ කරන්ව කියල සද්දෙ දාන අම්මට එහෙම අහු උනොත් තවත් දේසනාවක් අහගන්න පුලුවන්.මොලේ කුරෝලු වෙනකන් කල්පන්න කරත් විසඳුමක් හිතාගන්න බෑ.
ඔන්න ඔය අතරෙ තමයි "පුංචි" පත්තරේ අත්වැඩ පිටුවෙ ලස්සන කරත්ත හැඩේ පැන්සල් රඳවනයක් හදන හැටි කියල තිබුනෙ. හැදුවට පස්සෙ මොන විදිහද කියල පින්තූරෙකුත් දාල තිබුන. ඒත් අවශ්‍ය බඩු ලැයිස්තුවෙ "මැලියම් ස්වල්පයක්" කියල ලියල තියෙන්ව. ස්වල්පයක් කිව්වට කොච්චර ඕන වෙද කියල කවුද දනෙ. හදන්න අරගෙන මදි වුනොත් ඊලඟ උදේ වෙනකන් බලාගෙන ඉන්නත් වෙනවනෙ. ඒත් කරත්තෙ පින්ත්තුරෙ දකින කොට හදන්නමයි ආසාව.

ඔන්න ඔය වෙලාවට තම්යි අර මගේ අන්තිම ඔප්ශන් එක, ඒ කියන්නෙ අක්කගෙන් අහන්න සිද්ධ වෙන්නෙ. ඒත් අප්ප මැලියම් එකතු කරගන්න හැටි අක්කගෙන් අහන්නෙ මොන හිතකින්ද? අනික අත්කම් වලට මොකට මැලියම්? ඕක ඇතුලෙ මට නොතේරෙන මොකක් හරි ට්‍රික් එකක් එහෙම තිබුනොත් වස නෝන්ඩිය. අක්කනම් ගානක් නෑ. එයා කවදාවත් මට නෝන්ඩි දාන්නෙ නෑ. ඇල්වතුරත් නිවලනෙ බොන්නෙ. ඒත් බැරි වෙලාවත් පුංචි දැනගත්තොත් ඉඳල හමාරයි. වධකාර අක්ක කෙනෙක් වෙනුවට මට හිටියෙ මේ පුංචි තමයි. එයා අපේ අක්කට වැඩිය අවුරුදු දෙකයි වැඩිමල්. අපි දෙන්න තමයි නිතරම වලි දාගෙන ගෙදර දෙවනත් කරන්නෙ. අක්ක තමයි සාධාරණ කොටා.හික්ස්!!!!

ඒ නිසා මගේ නොදන්න කමත් වහගෙන අක්කගෙන් මැලියම් ගැන අහගන්න ක්‍රමයක් කල්පනා කරා. ඉරිද උදේම නැගිටල ගිහිල්ල අක්කගෙන් ඇහුව "හෙට ඉස්කෝලෙ අත්කම් වලට මැලියම් ටිකක් ගේන්න කියල තියෙනව. මොකද කරන්නෙ?" කියල.කොහොමද ටිකිරි මොලේ.හික්ස්!!!. අක්ක පටස් ගාල එයාගෙ ක්බඩ් එක ඇරල නිකං ගම් බෝතලේකුයි බයින්ඩින් ගම් බෝතලේකුයි දෙකක්ම දුන්න ඉස්කෝලෙ ගිල්ල ආවට පස්සෙ ආපහු දෙන්න කියල. එතකොටයි මම දන්නෙ මේ "මැලියම්" කියන්නෙ "ගම්" වලට කියල.
පත්තර වල ඕක පොඩි එකෙක්ට තේරෙන බාසාවෙන් "ගම්" කියල ලියල තිබුනනම් ඉවරනෙ.ඒ කාලෙ ගෙයි කෑල්ලක් හදන නිසා හාකබොන්ඩ්, මල්ටිබොන්ඩ්, කෙම්ෆෙක්ස්, ... ඔය ඕන ගම් ජාතියක් ගෙදර තිබුන. තව පොඩ්ඩෙන් මමත් නිස්කාරනේ මගේ දත් ටික හූරල තමයි අත්කම් වලට ඕන මැලියම් ටික හොයාගන්නෙ.

අර හදපු කරත්ත හැඩේ පැන්සල් රඳවනෙත් තවත් අවුරුදු කීපයක්ම මගේ මේසෙ උඩ යහතින් තිබුන කියලනං අන්තිමටම කියන්න කැමතියි.

Monday, May 10, 2010

පොත් නිසා මට වෙච්චි දේ


මම A/L කරන කාලෙ තමයි අපි හික්කඩුවෙ අපේ ගෙදර විකුණල මාලඹේ ගෙයක් හදන්න පටන් ගත්තෙ. ඉතින් පරණ ගෙදරින් පිටවෙලා අලුත් ගෙදර පදිංචි වෙන්න පුලුවන් මට්ටමට හදල ඉවර වෙනකන් අවුරුද්දක විතර කාලයක් අපි පදිංචි වෙලා හිටියෙ තාත්ත උගන්වපු ගාල්ල කාර්මික විද්‍යාලයෙ නිලනිවාස වල. සිංහලෙන්ම කියනවනම් ක්වාටස් වල.
එතෙක් කල් හැමදාම උදේ ඉස්කෝලෙට යනකන් පැයක් විතර බස් වල කට්ට කාපු මට දැන් බයිසිකලෙන් ඉස්කෝලෙට යන්න ගතවෙන්නෙ විනාඩි 15යි. ගාල්ලෙ ටවුමට විනාඩි 5යි.ගාල්ලෙ පංති වලට පට ගාල යන්න පුලුවන්. එක්ස්ප්‍රස් බස් එකකට ගොඩ උනහම අම්බලන්ගොඩ පන්තිත් නිකන්ම කවර්. මම ඒ කාලෙ හිටියෙ මිටින් අත ඇරපු කුරුල්ල වගේ. හැබැයි බස් එකේ ඉස්කෝලෙ නොගිය එකෙන් එක ලොකු ලොකු පාඩුවක් නම් උනා. ඒ ගැන වෙනමම ලියන්නම්කො.හික්ස්!!!!!!!!

ඔය කාලෙ ගාල්ලෙ ග්‍රවුන්ඩ් එකේ පැවිලියන් එකට නිතරම පොත් ප්‍රදර්ශණ එනව. හැම මාසෙකටම සතියක් විතර මොකක් හරි පොත් ප්‍රදර්ශණයක් තියෙනව. අලුතෙන් පොත් ගන්න එක නවත්තල තිබුනත් ඉතින් පොත් ප්‍රදර්ශණේට ගිහිල්ල පැයක් දෙකක් විතර පොත් අතපත ගාල හරි එන සිරිතක් තිබුන. A/L කරන කාලෙ හින්ද කතා පොත් ගන්න නම් ගෙදරින් සල්ලි ඉල්ලනව බොරු.
ඔහොම වේලි වේලි ඉන්න අතරෙ තමයි නිකමට ගන්න හිතිල ගත්තු මහජන සම්පතකට රුපියල් 5000 ක් ඇදුනෙ. සෙල්ලංද කොල්ලෝ කිව්වලු. පොත් දිහා බල බල හූල්ල හූල්ල හිටපු මට කොහෙන්ද කඩාගෙන පාත් වුනු පිනා චාන්ස් එකක් තමයි ඒක.ඒ 5000 න් ගත්ත අලුත්ම පොත් 25ක් විතර. ආයෙත් පටන් ගත්ත මගේ සුපුරුදු පොත් එකතු කිරීම. පොත් ගන්න සල්ලි නොලැබුනත් A/L කරන කාලෙ නිසා පොකට් මනී යහමින් ලැබෙනවනෙ.
ඒ වගේම මුල් ලොතරැයිය ඇදුනු දවසෙ ඉඳල සතියට සැරයක් මහජන සම්පත දෙකක් ගන්න පුරුද්දක් තිබුන. අපරාදෙ කියන්න බෑ ඒ දෙකෙන් එකකට හරි රුපියල් 20ක් වත් ඇදෙනව. 100,500,1000 ඒවත් නැතුවම නෙවෙයි. අනේ කවුරුවත් චෝදනා කරන්න එපා මම සූදුවට අනුබල දෙනව කියල. ඒත් මොනම හරි හේතුවකට මට ලොතරැයිය වලින් නම් පාඩුවක් උනේ නෑ. මහ ගොඩක් ගත්තෙත් නෑ. සතියට දෙකයිනෙ. ඔය පුරුද්ද මම ජපානෙට එන දවස වෙනකන්ම තිබුන. ඒ වෙනකොට පොත් එකතුවත් ආයෙමත් 200 විතර වෙනකන් වැඩි කරගන්න පුල්ලුවන් වුනා. කොහොම හරි මම ලංකාවෙන් එනකොට කබඩ් එකේ ගොඩගහල ආපු පොත් වලින් 60% ක් විතරම ලොතරැයිය පොත්. ඉතුරු ටික ගන්න අක්ක ජොබ් එකක් කරන්න පටන්ගත්තට පස්සෙ එයාගෙනුත් පොඩි සප් එකක් ලැබුන.
මම දැන් ලංකාවෙ නැති නිසා එයා තමයි මගේ පොත් ටික රන් කරන්නෙ. එයත් ඉඳල හිටල පොත් ටිකක් ගෙනැත් එකතු කරනව. BMICH පොත් ප්‍රදර්ශණේ කාලෙට මස්සිනා මහත්තයත් එක්ක ගිහින් පොත් 20 ක් වත් අරගන්නව.
අක්කත් මම වගේම පොත් ගුල්ලෙක් තමයි. ඒත් හොඳ වෙලාවට එයාගෙ ඉගෙනීම පාඩු කරගන්න තරමට පොත් වලට ඇබ්බැහි වුනේ නෑ. මමනෙ ඉතිං එහෙම ගොං වැඩ කරන්නෙ.හික්ස්!!!!
අපරාදෙ කියන්න බෑ මස්සිනා මහත්තයත් පොත් වලට බොහෝම කැමතියි. ඔන්න දෙන්නත් එක්ක එකතු වෙලා ගෙදර දැන් 350ක් විතර එක්තු වෙලා තියෙන පොත් ටික Lybrary System එකකට දාලලු. කාටහරි දුන්නත් ඒ දුන්නු කෙනා අමතක නොවෙන්න.
තාම අවුරුද්දක්වත් නැති පොඩි එකෙක් එක්ක කොහොම මේව කරන්වද මංද.
දැන් ඒ දෙන්න ලංකාවට වෙලා මගේ සිංහල පොත් එකතුව වැඩි කරමින් ඉන්නව.

මමත් මෙහේට වෙලා නිකං ඉන්නව කියලද හිතන්නෙ. පහුගිය කාලෙ බිගල්ස් පොත් වලට ඇබ්බැහි වුනු නිසා බිගල්ස් පොත් සෙට් එකේ තියෙන පොත් 98 න් 67ක්ම සල්ලි දීල අරගත්ත. බිගල්ස් පොත් කීපයක් පී.බී.සේනානායක මහත්මය විසින් සිංහලට පරිවර්තනය කරල තියෙනව. "වැලි කතරේ සංග්‍රාමය" "සතුරු කඳවුර"වගේ. සම්භාව්‍ය පොත් නම් නෙවෙයි. ඒත් සිංහල පරිවර්තන වලටවඩා ඉංග්‍රීසි පොත් ටික බොහොම රසවත්. ඒ පොත් ගැනිල්ලත් ගිය සැප්තැම්බර් වලින් නැවත්තුව. මම දන්නෙම නැතුව අගෝස්තු මාසෙ මගේ ක්‍රෙඩිට් කාඩ් බිල 50,000 පැනල. බිල එනකොට තරු පෙනුනෙ දාස් ගනන් වලින්.හික්ස්!!!. E-Bay එකෙන් ලංසු තියල පරණ පොත් ගන්නකොට ගනං යනව තේරෙන්නෙ නෑ.මගේ මේ ගොන් වැඩේට බනින්නනම් එපා ඔන්න. මටත් නොදැනිමයි පොත් එකින් එක රගෙන තියෙන්නෙ.
ඒත් දැන් හිතෙනව ඒ සල්ලි ටික තිබුනනම් තව සිංහල පොත් 300 ක් වත් ගන්න තිබුන නේද කියල. ආයෙනම් එහෙම ගොන් වැඩ කරන්නෙ නෑ කියල හිතාගත්ත. මාස ගානකට පස්සෙ අලුතෙන් පොතක් ඕඩර් කරේ මීට දවස් හතරකට කලින්. ඒ තමයි Indu Sundaresan ගේ The Twentieth Wife කියන පොත. ඒකත් චේඡනා අක්ක ලියපු මෙන්න මේ ලිපිය දැකල තමයි ගන්න හිතුනෙ. ඒකත් ආවට පස්සෙ කියවල බලමුකො.

ඒත් මේ දවස් වල නම් ආසාවට කියවන්න සිංහල පොතක් නැතුව නිකං සාංකාව වගේ. මෙතෙක් කල් අවුරුද්දකට සැරයක් වත් ලංකාවට ගිහින් අවුරුද්දකට ඇතිවෙන්න පොත් කියවල ආව. මේ අවුරුද්දෙ ලංකාවට ගියෙත් නෑනෙ. ආයෙත් යන්න වෙන්නෙ ඊලඟ මාර්තු වල තමයි. කියවන්න ඇබ්බැහි වුනු කෙනෙක්ට කියවන්න පොතක් නැති වෙනව කියන්නෙ කොච්චර අමාරු දෙයක්ද කියල දැනගන්න නම් ඒක අත්විඳින්නම ඕන. ඉවසන්නම බැරි වුනොත් අක්කට කියල පොත් කීපයක් තැපෑලෙන් හරි ගෙන්නගන්නව. හික්ස්!!!!

Friday, May 07, 2010

පොත් ගැන මතකයන්



අනේ සමා වෙන්න ඕන පහුගිය දවස් ටිකේ මුකුත්ම ලියන්න බැරි උනාට. අන්තිම පෝස්ට් එක දානකොට තිබුණු ලා උණ ගතිය පහුගිය සතිය තුල බොහොම බරපතල විදිහට වැඩි වෙලා ජීවිතේ මුල්ම වතාවට ඉස්පිරිතාලෙ නවතින්න ඔන්න මෙන්න කියන තරමට අසනීප උනා. ඇත්තටම කියනවනම් දොස්තරලනම් කිව්වෙ ඇඩ්මිට් වෙන්න කියල. ඒත් ඉතින් ජීවිතේ කවදාවත් ඉස්පිරිතාලෙකට ඇඩ්මිට් වෙලා නොතිබුණු නිසා මම කිව්ව තව ටිකක් වැඩි උනොත් නවතින්න එන්නම් කියල. හොඳ වෙලාවට ඉස්පිරිතාලෙ නවතින්න වෙනවට බයේද කොහෙද මගේ අසනීපගතිය තවත් වැඩි නොවී ටිකෙන් ටික හොඳ වෙන්න ගත්ත.

ඒ නිසා පහුගිය සතියෙම බ්ලොග් එක ලියන්න බැරි උනා. ඒත් මම පුරුද්දක් වශයෙන් කියවන බ්ලොග් නම් හැම එකක්ම කියෙව්ව. ඒ වගේම කීපයකට කමෙන්ට් දාලත් ඇති හොඳේ.
පහුගිය සතියෙම කරේ කම්පියුටරේ ඇඳ ලඟට අරගෙන, බලන්න ඉතුරුවෙලා තිබුණු ෆිල්ම්ස් සෙට් එක බලපු එක විතරයි. හොඳ වෙලාවට ගිය සතියම ජපානෙ නිවාඩු සතියක්. ඒ නිසා ලෙක්චර්ස් නම් කට් උනේ නෑ.

මම අන්තිමට ලියපු "බැරි මරගාතෙ ලියන ලිපිය" ට නම් එච්චර හොඳ ප්‍රතිචාර ලැබිල තිබුනෙ නෑ. ඒ ෆිල්ම් එක අල්ලල ගියේ මට විතරක් නිසාද, එහෙම නැත්තං ෆිම් එක බලන්න හිතෙන තරම් ලස්සනට මට ලියන්න බැරි කමද දන්නෙ නෑ. ඒත් ඉතින් අවුලක් නෑ. මමත් ඒ පෝස්ට් එක දැම්මෙ බැරි මරගාතෙනෙ.හික්ස්!!!!
ඉතින් ඔන්න කොහොමින් කොහොමින් හරි පොත් එක්ක ගතවුනු මගේ ජීවිතේ ගැන ඉතුරු කොටසත් කියවලම් බලන්න්කො. මම ලියන්න හිතාගෙන ඉන්න ටික මේ ලිපියෙන් ලියල ඉවර කරන්න පුළුවන් වෙයිද මන්ද. මටත් අර දුකාට වගේ ශෝට් අන්ඩ් ස්වීට් ලියන්න බැරි ලෙඩක් තියෙනවනෙ. හික්ස්!!!

බලන්නකො ඒකෙත් හැටි. පොත් ගැන ඊලඟ පෝස්ට් එක ලියන්න හදනකොටම මේ දැන් හෙනහුරෙක් කඩන් පාත් උනා. උගේ කොම්පුටරේ කැඩිල. මට හොඳ වෙනකන් හිටියලු කොම්පුටරේ ලෙඩේ හොයා ගන්න. මමත් ඉතින් මගේ ලෙඩේ පැත්තකින් තියල ගියානෙ උගෙ කම්පීතරගෙ ලෙඩ හොයන්න. උගේ CPU ෆෑන් එක නියම වේගෙට වැඩ කරන්නෙ නෑ.ඉතින් CPU එක රත් වෙනකොට Auto Shutdown වෙනව.ඌට අලුත් ෆෑන් එකක් දාගන්න කියල මම ආව. ඔය වගේ ගැරිජ් වැඩක් ආවොත් මම තමයි හැමදාම අහුවෙන්නෙ. ඒත් ඉතිං සෙල්ලංද කොල්ලො. ලංකාවෙන් ඇවිත් ජප්පොන්ටත් කොම්පුටර් හදල දෙනව කිව්වහම.ඒ වැඩේටත් පැයක් විතර ගියපු නිසා මේ පෝස්ට් එකෙත් වැඩි දෙයක් ලියන්න වෙන්නෙ නෑ වගේ.

දහම් පාසලේ පුස්ථකාලෙට පොත් ටික දුන්නට පස්සෙ කාලයක් යනකන්ම කියෙව්වෙ ඉස්කෝලෙ පුස්ථකාලෙ පොතුයි ඉල්ලගත්තු පොතුයි විතරයි. මම හැමදාම ඉස්කෝලෙ පුස්ථකාලෙන් කතා පොත් විතරක් ගෙනියනව දැකපු පුස්ථකාලෙ බාර මිස් මට නීතියකුත් දැම්ම එකපිට කතා පොත් දෙකක් ගන්න බෑ, පාඩම් වලට අදාල පොතුත් ගන්න ඕන කියල. අපි සැලෙයි ඕවට. අල්ල ගත්ත පන්තියෙ ඉන්න කතාපොත් කියවන්නෙ නැති සගයෙක්ව. මම මට ඕන කතා පොත ඌට දෙනව උගේ කාඩ් එකෙන් ගන්න කියල. මම ඌට ඕන පාඩම් පොත මගේ කාඩ් එකෙන් ගන්නව. සතියක් ඇර සතියක් ඔය විදිහට තමයි මම කතා පොත් ගත්තෙ.

කොහොම හරි A/L කරපු අවුරුදු දෙකටම මම ඉස්කෝලෙන් ගත්තෙ කතා පොත් විතරමයි. ඔය අතරෙ මතක තියෙන පොත් අතරිනුත් මම බොහොම ආසාවෙන් කියවපු පොත් දෙකක් තමයි "ඇට මැස්සා" පොතයි "වෘකයන් අතර නග්නව" කියන පොතයි. ඇට මැස්සා පොතනම් කියවල ඉවරවෙලත් දවස් දෙක තුනක්ම මාව කම්පනයට පත්කරල තියන්න සමත් වුනා. ඒ විදිහට දවස් දෙක තුනක්ම මාව කම්පන‍යට පත් කරන්න පුළුවන් වුනු, නිතරම දොඩමළු වෙලා හිනාවෙන් කාලය ගතකරපු මාව දස් දෙක තුනකට හරි නිහඬ බැරෑරුම් චරිතයක් බවට පත් කරන්න පුළුවන් වුනු පොත් 8ක් විතරයි මගේ මතකයට එන්නෙ. ඒකෙනුත් 5ක්ම පරිවර්තන පොත්.

උඩින් ලියල තියෙනව විදිහටම එකක් තමයි "ඇට මැස්සා".
ඊලඟ පරිවර්තන දෙකම එකම එකම කතුවරයගෙ සහ එකම පරිවර්තිකාවගෙ පොත්. ඒ තමයි "අපූගේ ලෝකය" සහ "අරණකට පෙම් බැඳ" කියන පොත් දෙක. පොත් වලට කැමති ගොඩ දෙනෙක්ම ඔය පොත් කියවල තියෙන නිසා වැඩි විස්තර කියන්නෙ නෑ.
ඊලඟ පරිවර්තන දෙකත් එකම කතුවරයගෙ. ජැක් ලන්ඩන් ගෙ "වයිට් ෆෑන්ග්" සහ "මුහුදු වෘකයා" කියන පොත් දෙක. පරිවර්තනය කරේ කවුද කියලනම් මතක නෑ.
සිංහල කතුවරයො ලියපු පොත් තුනෙන් මුල්ම දෙක නම් ඕනම කෙනෙක් දන්නව. මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නයන් ලිය්පු "සුදු සෙවනැලි" කියන පොතයි භද්‍රජි මහින්ද ජයතිලක මහත්මය ලියපු "ශ්‍රී රවණ්ණා පුවත" කියන පොතයි.
ඊලඟ පොත නම් ගොඩක් දෙනෙක් කියවල තියා අහලවත් නැති වෙන්න පුලුවන්. ඒක තමයි "සඳුගෙ දියණිය" කියන පොත.
කියන්න දුක වුනත් මේකෙ කතුවරයගෙ නම නම් මතක නෑ. සමහර කෙනෙක්ට මේක බොළඳ ආදර කතාවක් වගේම බොළඳ වීර කතාවක් වගේ දැනෙන්න පුළුවන් වුනත් මටනම් ඒක බොහොම සාර්ථක ප්‍රබන්ධයක් විදිහට තමයි හැඟෙන්නෙ. ලංකාවෙ බොහෝ කතුවරයන්ට මූලාශ්‍ර වෙලා තිබුනු ගමේ නගරයේ එක එක චරිත වටා ගොඩනැග්නු නවකතා රාමුවෙන් ඈතට තමන්ගෙ නිර්මාණශීලී මණස විහිදුවල බිහිකරපු වෙනස් විදිහක කතාවක් විදිහට තමයි මම නම් මේ "සඳුගෙ දියණිය" දකින්නෙ. කියවල තියෙන කෙනෙක් ඉන්නවනම් පහලින් තියෙන කොටුවෙ තමන්ගෙ අදහස් ලියල යන්නකො. කියවල නැති වුනත් තමන්ට හිතෙන දේ ලියල යන්න.මේ මම කිව්වෙ මගේ හොඳම පොත් 8 නෙවෙයි. මාව කම්පනය කරපු පොත් 8.

අදත් මම ලියන්න හිතාගෙන හිටපු දේ නෙවෙයි අන්තිමට ලියල තියෙන්නෙ. මොනව කරන්නද. ලියාගෙන යනකොට එක එක අතුරු කතා හිතට එනවනෙ. ඒ ටික නොලිව්වොත් නිකන් හරි නෑ හරි නෑ වගේ නිසා ඒ ටිකත් ඔන්න ඔහෙ මේ ගමන් ම ලියල දැම්ම. මගේ පොත් ගැන ලිවීමත් නිකන් බාල ගිරි දෝසෙ වගේ නේද. ඒ ගැන චෝදනා වුනත් කම්ක් නෑ ඔය පහලින් තියෙන කොතුවෙ ලියල යන්නකො.
ඊලඟ ලිපියත් ඉක්මනටම ලියන්ව. එතකන් සයොනරා!!!